Onze buren en wij hadden bedacht dat de voor- en achtergevels van de woningen wel een verfbeurt konden gebruiken. Dus een paar offertes aangevraagd en na wat teleurstellende ervaringen nu een aannemer gevonden die de klus gaat doen. Eerst moet de oude plamuurlaag eraf, dan twee nieuwe lagen en daar overheen twee lagen verf. Maar aangezien het gebouw drie verdiepingen hoog is en de straat verre van vlak, lukt dat niet met steigers. Dus moet er een hoogwerker aan te pas komen. Daarvoor en voor het gebruik van zware apparatuur heb je een vergunning nodig.

Zo's vergunning haal je bij de gemeente. Zij moeten vaststellen dat je geen straat blokkeert en geven dan een vergunning inclusief een parkeerverbod voor de betreffende dagen. Ik bood aan die vergunning te regelen en vervoegde me bij het gemeentehuis. De vriendelijke dame achter de balie leidde me door het proces en legde uit 'Nu heb je een vergunning voor maandag tot en met woensdag. Maar stel dat ze toch niet op maandag beginnen?' In Malta is dat geen heel onwaarschijnlijk scenario, weten wij inmiddels. De dame vervolgde 'We geven geen geld terug, maar je kunt de vergunning wel gratis laten aanpassen naar een andere datum. En vergeet niet de parkeerverboden tenminste 48 uur vooraf op te hangen en een foto te maken als bewijsmateriaal voor als je iemand weg moet laten slepen'.

Dus huppelde ik vrolijk naar huis met de vergunning op zak, helemaal klaar om het parkeerverbod aan het hek te bevestigen. En toen kreeg ik dus een appje van de buurman. De plannen zijn gewijzigd, het wordt woensdag tot woensdag. Hopelijk geen probleem. Goed, ik weer terug naar het gemeentehuis dus. Daar aangekomen legde ik de situatie uit en de heer achter de balie vatte samen 'Dus je wilt de begindag naar woensdag verplaatsen en de periode verlengen van drie naar zeven werkdagen?'

Dat klopte helemaal, bevestigde ik en hij begon de papieren in orde te maken. Uiteindelijk liep ik de deur uit met drie vergunningen. Eentje voor de verschoven drie dagen, een voor de zaterdag daarop en een voor maandag tot en met woensdag. De kosten? Tien euro per dag. Voor alle service vind ik dat een meer dan redelijke prijs. Dus wederom ging ik vrolijk naar huis en bevestigde de parkeerverboden aan het hek.

Gisteren kreeg ik weer een bericht van de buurman. Ze beginnen dinsdag aan de andere kant van het huis, kan iemand weer even de vergunning regelen? Dus ik weer naar het gemeentehuis. De mevrouw achter de balie herkende me zelfs en zei 'Welke straat was het ook maar  weer?' Ondertussen hangen de parkeerverboden voor en achter, want zelf vertrekken we maandag weer naar Nederland.

Altijd als we naar Nederland gaan, is de wens vooraf dat we ook wat leuks voor ons zelf willen doen als we er zijn. Dus niet alleen maar familieleden , vrienden en kennissen in redelijk hoog tempo aflopen. De twee maanden zijn ook bedoeld voor huisarts, specialist en tandarts, dus de agenda is al snel gevuld en komen we niet aan een uitje voor onszelf toe.  

Dit jaar besloten we het anders aan te pakken en alvast een paar dagen Ameland te boeken in het begin van ons verblijf. We wonen tenslotte vlakbij de wadden eilanden en dit eiland hadden we nog niet eerder bezocht.  Leuk bedacht vonden we.

Toen we in Nederland aankwamen, was het ongeveer 6 graden. We kwamen van rond de 20, dus u zult begrijpen dat we niet blij waren. We droegen fleecetruien en hoodies en nog hadden we het koud. Dit kwam ook door de snijdende wind, die vanuit het noorden, de gevoelstemperatuur zeer onaangenaam maakte. Daarbij vielen er ook nog eens forse regenbuien... 

Dit was ongeveer het weer toen we naar Ameland gingen. Gelukkig hadden we besloten om de auto mee te nemen, achteraf een goede zet. Behalve de kou, die ons deed besluiten maar in de auto te blijven zitten tijdens de oversteek, ging de heenreis voorspoedig. Het hotel was snel gevonden, en konden daar nog net de laatste, van de weinigen, parkeerplaats bezetten.  

Net toen we ons geïnstalleerd hadden in de kamer, begon het te hozen en hield die dag niet meer op. We hadden voor het diner gereserveerd in een establishment midden in het dorp. Het had geen zin om daar met de auto heen te gaan, omdat de meeste parkeerplaatsen buiten het centrum lagen. We hebben onder een grote paraplu, dicht tegen elkaar aan, bijna snelwandelend, na een klein kwartiertje  het restaurant bereikt. We waren toch behoorlijk nat geworden. Op de terugweg regende het nog, en kon zelfs het zingen van het liedje "Singing in the rain" ons niet opwarmen. 

De volgende dag regende het nog en was de wind stormachtig geworden. We besloten naar een dorpje te rijden. Onderweg zagen we dappere fietsers, met sjaals, mutsen en wanten zich al fietsend tegen de storm in een weg banen. De meesten hadden ook nog een of ander regenpak aan. Lente, hoezo? 

Na een klein rondje in het dorp gelopen te hebben, doken we snel een kroeg in, om weer op te warmen met koffie. Het rondje was lang genoeg geweest om iets geschikts te vinden voor het diner, waar we in de avond heel smakelijk hebben gegeten. De afstand van de parkeerplaats naar het restaurant was iets korter, dus ook iets minder nat kwamen we daar binnen. 

De derde dag knapte het zowaar in de middag op en hebben we na een museum bezoek, nog een korte wandeling kunnen maken en even de zee gezien. De opleving was van korte duur, helaas. De dag erna was het alweer regen en wind wat de klok sloeg. Op de boot zagen we niets doordat de regen letterlijk met bakken uit de hemel kwam en we deinden behoorlijk op en neer op het korte tochtje. Hoera Nederland. 

Als u dit leest denkt u wellicht, waar klagen ze over? U heeft gelijk. Er zijn belangrijkere zaken in het leven. Feit is wel dat we behoorlijk verwend zijn met het weer op Malta. Uiteraard regent het daar ook wel, maar nooit dagen achter elkaar. Deze winter was de temperatuur nauwelijks onder de 10 graden en dat was dan ook nog 's nachts.  

Mooi weer went snel. Familie en vrienden snappen dan ook niet dat we nog met een truitje aanzitten bij 18 graden in het zonnetje, terwijl zij in een t-shirtje rondlopen. Terwijl zij lopen te puffen, vinden wij het nog fris.

We kijken er naar uit om aan het eind van de maand terug te gaan naar Malta en lekker te genieten van het buitenleven.

Als het dan echt te warm wordt, augustus, komen we weer terug en hopelijk hebben we dan ook in Nederland zomerse temperaturen.  We gaan er wel vanuit, een korte break naar Schier staat al gepland. 

Om haar recycling niveau te verhogen, heeft Malta onlangs statiegeld ingevoerd op glazen en plastic drankflessen en blikjes. Er zijn ruim driehonderd inleverpunten geïnstalleerd over het land. In de plaats waar wij wonen, staan er twee. Eentje in een grote supermarkt en één op een pleintje vlak bij ons in de buurt.

Het werkt een beetje hetzelfde als in Nederland. Flessen erin, bonnetje printen en klaar. Bonnetje inleveren bij de kassa en gaat van de rekening af. Alleen in Malta zijn heel veel kleine supermarktjes, die zelf geen ruimte voor zo'n automaat hebben. Ze staan dus alleen in de grote supermarkten en verder in de openbare ruimte. De bonnetjes zijn gewoon bij alle supermarkten te verzilveren.

Al met al werkt het systeem boven verwachting goed, moet ik zeggen. Dus verzamelen we braaf onze flessen en blikjes en eens in de zoveel tijd slepen we een grote plastic zak mee naar de machine. Het grootste deel daarvan bestaat uit waterflessen, meestal enkele tientallen.

En dat is wel grappig, want we zijn natuurlijk niet de enigen die daar staan met een zak tjokvol flessen. Vorige week ging ik mijn geluk weer eens proberen en sloot achter in de rij aan. Voor mij stonden maar twee mensen. Eentje was bijna klaar, achter hem stond een heer met twee grote grijze vuilniszakken vol lege flessen. Dus wachtte ik geduldig, terwijl de man voor me aan zijn eerste zak begon. Vervolgens begon hij aan nummer twee en toen was de machine vol.

Dus ik weer met mijn zak naar huis. Gelukkig legen ze die machines meerdere keren per dag. De volgende dag maar weer eens proberen, het was behoorlijk aan het stormen inmiddels. Toen ik bij de machine kwam, waren er drie mensen voor mij. De voorste was bijna klaar, achter hem stond een oudere dame met een tas met een paar flessen. Daarachter een jongeman die volgens mij geen flessen bij zich had. Dat zit mee, dacht ik nog, dat moet zo gebeurd zijn.

Ondertussen moest ik de zak stevig vasthouden om te voorkomen dat deze uit mijn handen werd geblazen. Nu was de oudere mevrouw aan de beurt, maar ze had zichtbaar moeite om èn haar tas vast te houden èn de flessen op de band te leggen. De vriendelijke jongeman achter haar bood een helpende hand. Hij leek me Zuid-Amerikaans aan zijn uiterlijk te zien. Hij sprak nauwelijks Engels. Maar goed, hij hielp de dame met haar flessen, printte de bonnetjes voor haar uit en zij kon weer verder.

De jongeman draaide zich om naar mij en maakte een verontschuldigend gebaar. Wat bleek, hij kwam de automaat legen. En dat viel helemaal niet mee met die harde wind. Deuren van slot halen, deuren openmaken, zware zak vol platgestampt plastic eruit sjorren. Daarna twee kleinere zakken met het blik. Alles naar zijn auto slepen en weer verse zakken op hun plaats hangen.

Daarna was ik aan de beurt. Achter me was de rij inmiddels beduidend langer geworden, maar iedereen wachtte geduldig op zijn beurt.

In Nederland verschijnen regelmatig newsfeeds over de gaswinning in het noordelijke deel van het land en de relatie met aardbevingen. Die bevingen doen zich van tijd tot tijd voor, ondanks de verminderde gaswinning en kunnen leiden tot hoogoplopende emoties.  In het algemeen zijn ze niet zo krachtig. 

Als we in Nederland zijn, komt er ook nog wel eens een beving voor en wij krijgen dan vaak de vraag of we er wat van gemerkt hebben. Wij wonen tenslotte in het aardbevingsgebied. Dan antwoorden we ontkennend. Gelukkig hebben we er tot nu toe weinig hinder van ervaren. Af en toe trilt wel eens de vloer, maar dat heeft meestal te maken met zwaar verkeer wat langs ons huis rijdt. 

Tot mijn verbazing voelde ik afgelopen week de vloer van ons Maltees' huis trillen. Kortstondig weliswaar en alles is gelukkig heel gebleven. Ook Malta heeft regelmatig last van aardbevingen en vrij snel nadat ik dat getril gevoeld had, verscheen in de Maltese krant een bericht dat er een beving met een kracht van 5,4 op de schaal van Richter had plaatsgevonden. Best krachtig dus. Deze hebben niets met gaswinning te maken. 

Het krantenbericht vermeldde ook dat er afgelopen maand talrijke bevingen zijn geweest, allemaal met een kracht van onder de 5,5. Voor zover bekend hebben ze geen schade op het eiland aangericht. 

Een van de krachtigste bevingen ooit vond in december 1542 plaats. Deze had een kracht van 7.0 en zorgde er voor dat huizen in een bepaald deel van Malta instortte.

In 1693 was er een krachtige beving op Sicilië, die ook op Malta tot de nodige verwoestingen van gebouwen leidde. 

Ongeveer twee derde van de bevolking in Catania ( Sicilie) overleefde de beving met een kracht van 5,9 niet. 

Saillant detail is dat ook de kerk van Mdina toen zodanig ingestort was, dat men besloot de kathedraal te herbouwen, wat maar in totaal 5 jaar in beslag nam. Voor Maltese begrippen erg snel dus. Helaas werd 50 jaar later, door een nieuwe krachtige beving de klokkentoren zwaar beschadigd. Opnieuw werk aan de winkel dus.

In de volgende  eeuwen waren er nog meer krachtige bevingen, die behoorlijk wat schade aan huizen en gebouwen veroorzaakte. In 1743 werd vermeld "dat de grond omhoog rees en daarna weer met zo'n kracht daalde, dat de aarde als een soort mist lange tijd in de lucht bleef hangen".

In 1911, na een beving met de kracht van 7,3 werd Gozo zwaar gehavend.  Meubels gingen omver en pendule-klokken hielden ermee op. 

Tussen 1972 en 2016 zijn er tenminste 41 bevingen gevoeld, die gelukkig geen zichtbare schade veroorzaakt hebben. 

Al met al vinden er op Malta meer bevingen plaats dan in Nederland. De afdeling burgerbescherming zegt klaar te zijn voor grotere bevingen, die aanzienlijke schade zouden kunnen geven. Ze geven ook adviezen aan de burgers wat te doen als het zo ver is. De burgers zijn wel bezorgd, maar mopperen niet. Ze hebben in het verleden voor hetere vuren gestaan. 

Tot de adviezen behoren: zoek beschutting of blijf waar je bent, maar blijf vooral uit de buurt  van grote meubels, die op je zouden kunnen vallen. Ook is het verstandig om een "nood" tas klaar te hebben staan met bijvoorbeeld medicatie, kleding, wat toiletspullen, geld ed in geval dat er geëvacueerd moet worden. Altijd handig om te weten toch? We gaan er echter van uit dat we deze voorlopig niet nodig zullen hebben. 

We zijn nu bijna twee maanden verder en de verbouwingen gaan vrolijk door. Het goede nieuws is dat wij ondertussen lekker opschieten met de vloeren van de slaapkamers. Twee zijn er al klaar met nog eentje te gaan. De tegels waren er mooi op tijd, de tegellegger had er zin in en levert prima werk. Nu is hij dicht in verband met de feestdagen, maar hopelijk is alles over twee weken klaar.

Niet dat het recht toe recht aan tegelwerk was. Al snel bleek dat de vloer behoorlijk ongelijk was. dat viel niet op door de houten vloer, die boog wel mee. Maar zodra je gaat tegelen, zie je de hoogteverschillen.

Dus de tegellegger heeft behoorlijk moeten improviseren and we hebben wat deuren opnieuw moeten stellen zodat ze open bleven gaan, maar uiteindelijk is het allemaal gelukt. In onze hoofd logeerkamer staat een kledingkast die loodzwaar is en die me dagen heeft gekost om hem redelijk in elkaar te krijgen. Van de drie schuifdeuren konden er steeds twee onafhankelijk bewegen, de derde haakte onvermijdelijk achter een van de beide andere. Ik vermoedde toen al dat dit kwam door een ongelijke vloer.

Dus had ik de tegellegger verteld dat ik dat ding niet uit elkaar ging halen en had voorgesteld dat hij eerst de ene helft zou leggen, dat we dan de kast zouden opschuiven, tweede helft tegelen en de kast weer terug. Zo hebben we het ook gedaan, alleen even de buitenste twee deuren eruit getild om houvast te hebben bij het schuiven.

Wie schetste onze verbazing -en vreugde- dat toen we de boel weer terug hadden gezet, nu wel alle deuren goed openschuiven. Het voordeel van een vloer die nu wel vlak is.

Nog één uitdaging te gaan omdat de tweede logeerkamer een inloopkast heeft, voorzien van een schuifdeur die door een gipswand van de rest van de kamer is afgescheiden. Helaas heeft de slimmerik die de gipswand heeft geplaatst deze, net als de draagbalken van de schuifdeur constructie, bovenop de houten vloer gebouwd.

Wat we nu dus gaan doen is onder de gipswand en de steunbalken wat hout laten liggen. Dan eromheen tegelen en netjes met lambriseringen afwerken. Zou moeten werken, tenzij de tegellegger een beter idee heeft.

Overal op het eiland wordt fors gebouwd, ook bij ons in de buurt. Bij ieder wandelingetje zie je wel meerdere kranen of  puincontainers. En niet altijd is er bedrijvigheid te vinden bij de bouwlocaties. Het kan namelijk erg lang duren voordat er iets wordt afgebouwd is onze ervaring. 

Sinds een paar weken wordt er bij onze beide buren behoorlijk verbouwd en staan de containers ook regelmatig bij ons voor de deur. De verbouwingen zijn dusdanig ingrijpend, dat de buren naar elders verkast zijn gedurende dat proces. Ze komen wel regelmatig kijken om toezicht te houden of de werklui wel doen wat er is afgesproken. 

Uiteraard hebben wij er ook last van. We horen precies wanneer de eerste werklui komen, gelukkig bijna nooit voor zeven uur in de ochtend, maar ook wat er te gebeuren staat. Timmeren, boren, hakken noem maar op. En als er puin in de container wordt gegooid, klinkt dat zelfs voor mijn dove oren nogal hard. 

Soms duren die geluiden de hele dag, als we mazzel hebben stoppen ze er eerder mee. 

Het blijft helaas niet alleen bij herrie. We hebben de ramen moeten sluiten vanwege het stof wat binnen waait en we kunnen ook niet meer buiten op ons terras zitten, ook daar is de stoflaag evident. Gisteren hebben we getracht de eettafel en zitbank van stof te ontdoen , maar vanmorgen lag er alweer een dikke laag op. 

Als de herrie ons te machtig wordt, maken we maar een ommetje of gaan ergens lunchen. Nu zijn we wel wat gewend. Een van onze vroegere buren in Nederland maakte er een sport van om om de zoveel jaar zijn huis grondig te verbouwen. 

Het schilderwerk bij ons, zie het vorige blog, is voorlopig af geblazen. Eerst moeten er ramen in bij de buren, om hiermee te kunnen starten. Toch staat er bij ons binnenkort ook iets op de rol. We laten in onze slaapkamers tegels leggen. Daar gaan de houten vloeren uit, die behoorlijk lelijk en versleten zijn.

Dat betekent voor ons ook veel werk. Meubels verplaatsen, kledingkasten afbreken (en later weer opbouwen uiteraard) etc . Ook wij zullen dan een container laten komen. Voordeel is dat we dan ook daarin spullen kunnen dumpen die kapot zijn of die we niet meer gebruiken. 

We gaan ervan uit dat er deze maand nog gestart kan worden. Maar je weet het in Malta nooit. Komen de tegels wel op tijd uit het buitenland en heeft  de tegelzetter niet onverwacht een andere klusje tussendoor?

Ik zie er in ieder geval tegenop. Het is weliswaar niet zo'n ingrijpend proces als bij de buren, maar het feit dat er enige tijd ontregeling in huis is, er vreemde mensen over de vloer komen, vind ik lastig te verdragen. Om maar te zwijgen over de stofwolken die dan ongetwijfeld ook weer neergedaald zijn.  

Wanneer je een goed deel van je tijd in het buitenland doorbrengt, zul je altijd merken dat je dingen gaat missen. En dan bedoel ik niet familie en vrienden, dat is wel duidelijk. Maar soms zijn dingen die je in je vaderland als heel vanzelfsprekend beschouwt in het buitenland niet of moeilijk te krijgen.

In ons geval biedt Malta een breed scala van alle mogelijke producten, maar er zijn altijd de kleine dingetjes. Is dat een probleem? Welnee, er zijn genoeg alternatieven. En je kunt dingen online bestellen of zelf meenemen natuurlijk. 

Voor wat betreft voedsel is bijna alles in Malta ruimschoots verkrijgbaar. Maar sommige, niet-essentiële dingen zijn lastiger te vinden. Een paar voorbeelden.

Ontbijtkoek, om maar iets te noemen. Ik heb het hier nog niet kunnen vinden, maar daar staat tegenover dat er voldoende alternatieven zijn. Je wilt niet weten hoeveel verschillende soorten cake en dergelijke er te koop zijn. Drop is zo'n ander dingetje. Engels drop is wel te koop, maar verder zul je het echt zelf mee moeten nemen.

Ook maken we graag Chinees eten en de meeste ingrediënten zijn prima te vinden. Behalve sambal, tot voor kort dan. Chili saus is overal te krijgen, maar dat vinden wij een beetje slapjes. Maar onlangs is er een paar straten verderop een soort toko geopend, die van alles verkoopt en ook...sambal!

Rookworst is ook wat lastiger. Soms heeft een grote supermarkt het opeens in de schappen, maar meestal niet. Twee maanden geleden waren we om de hoek in een kleine locale supermarkt, waar mijn oog plotseling op een wel heel bekende verpakking viel. Meteen maar twee meegenomen. 

Nu zijn dit allemaal voedingsmiddelen, maar hetzelfde geldt voor sommige gebruiksvoorwerpen. Zoals schuurschijfjes voor op een boormachine. Vlakschuurmachines met toebehoren zat, maar van die ronde schuurschijven, niet aan te komen. Dus die heb ik maar uit Nederland meegebracht.

En het meest recente voorbeeld, onze beide bovenburen en wijzelf laten binnenkort de voor- en achtergevel opnieuw afwerken en schilderen. Maltese woningen hebben voor de ventilatie grote gaten in de muur, afgedekt door ventilatieroosters. Maar die zijn over het algemeen van plastic en na een paar jaar in de zon brokkelen die onder je handen weg. Dus wilde ik er metalen roosters voor gebruiken, maar daarvan kon ik alleen relatief kleine exemplaren vinden hier. Gelukkig zijn die in Nederland goed verkrijgbaar, dus deze keer in de rugzak zeven standaard exemplaren en een versie met beweegbare lamellen voor de badkamer. Dat was niet licht, kan ik je wel vertellen. 

Zo is er elke keer wel iets dat we meenemen op de terugweg. Zowel in Malta als in Nederland hebben we een aparte la met spullen om mee te nemen. Op die manier hoef je er nooit over na te denken. Als we iets hebben dat mee moet, gaat het in die la en de complete inhoud pakken we voor vertrek in.

Klaarwakker had ik alle tijd om te observeren hoe het er op de afdeling toeging. Het was een gaan en komen van mensen, vooral bij mijn buurman, een Maltees, die nauwelijks Engels sprak.

Toen er een groepje dokters en verpleegkundigen zich om zijn bed had verzameld, gewapend met dossier, verwachtte ik dat ze ook wel bij mij langs zouden komen.  Dat had ik mis. Ze vertrokken weer zonder wat tegen mij te zeggen. 

Bij mijn buurman bleef een vrouw achter, die hem leek uit te leggen  wat de dokters gezegd zouden hebben. 

Ondertussen werd bij mij nog een aantal keren de bloeddruk opgemeten en er kwam iemand bloed prikken, die dit overigens in mijn linker infuusloze arm deed. Het infuus zit er toch niet voor niets, zou je zeggen. 

Vlak voor het bezoekuur kwam er zowaar een groepje dokters, die voor mij kwamen. Nadat ik nogmaals had uitgelegd wat er gebeurd was, sprak de senior-arts de magische woorden uit, dat ik typisch een geval voor de cardioloog was. Eh?  Ik lig toch met hartproblemen op de cardiologie afdeling. Hoezo cardioloog? Me enigszins verbijsterd achterlatend, beloofde ze dat ze de cardioloog zou inlichten. 

Gelukkig kwam manlief vrij snel na dit voorval en bracht wat leesvoer, etenswaren en een vestje mee. Terwijl buiten de mussen van het dak vielen, was het binnen op zaal hartstikke koud. De airco stond blijkbaar erg hoog. De broodjes die manlief meebracht, vielen ook in goede aarde, want de maaltijden zijn karig en smaakloos. Dat wist ik al, maar werd nog eens bevestigd. 

Behalve de standaard controles en het bezoek van de arts assistent , die kwam vertellen dat hij met zijn baas ging overleggen, gebeurde er niets bijzonders meer. Wetende dat de dag weer vroeg zou beginnen, ging ik rond half negen maar een poging doen om te slapen, wat gezien alle herrie om me heen en de diverse controles redelijk gelukt is.  

Bij het ontwaken wees een verpleegkundige me op een cupje met medicatie. Voordat ik kon vragen wat dat was, was ze alweer verdwenen. Bij nadere uitleg bleek het om mijn gebruikelijke medicatie te gaan. Ik mocht mijn eigen meegenomen pillen niet meer innemen. Altijd goed om duidelijkheid te krijgen, dat blijkt maar weer. 

De grote visite bij mijn buurman verliep nogal tumulteus. Een hoop geschreeuw, waarbij zijn vrouw hem moest sussen. Net op het hoogtepunt van het lawaai, kwam er ook een groepje artsen  voor mij. Ik verstond hen slecht, gaf vaak de verkeerde antwoorden, met als gevolg dat zij snel weer vertrokken, duidelijk geërgerd.  

Ook bij mij waren er irritaties, zo wist ik nog niets. Ik ging mijn beklag doen bij de verpleegkundige balie, en eerlijk is eerlijk, vrij snel daarna kwam de arts assistent terug om duidelijk uit te leggen dat er verder niets bijzonders was gevonden, behalve dan de al bekende kwaal en dat er besloten was de medicatie wat op te hogen. 

Nadat in de loop van de middag dit door een andere arts bevestigd werd en ik de ontslagbrief aangereikt kreeg,  mocht ik weer naar huis, Een ervaring rijker. 

Sneller dan gedacht weer een blog. Dit keer over mijn belevenissen in het locale academisch ziekenhuis, Mater Dei, moeder Gods. Ik heb daar al eerdere ervaringen opgedaan, en in 2019 zelfs een nachtje overnacht. 

Helaas speelde mijn ritmestoornis weer op. Zodanig dat we allebei de nacht niet wilden ingaan zonder een medische blik. Omdat voor zover wij wisten alleen het Mater Dei mijn pacemaker kon uitlezen, zat er niets anders op dan naar de eerste hulp van dit ziekenhuis te gaan. 

In tegenstelling tot de vorige keer, was ik nu al zover dat ik een tas ingepakt had voor het geval dat. Een vriendin was zo lief om ons naar de accident and emergency unit te brengen. Daar arriveerde we rond een uur of half elf in de avond. Inmiddels waren mijn hartkloppingen gelukkig gestopt. 

Na ons aangemeld te hebben, begon het lange wachten. 

Het was druk en na een klein anderhalf uur kwamen we bij een triage zuster terecht. Ondertussen hadden we al een bonte stoet aan patiënten zien gaan en komen. Sommige lagen op een bed, al dan niet te kreunen , anderen zaten of lagen op stoelen, alleen of met de halve familie eromheen.

Er waren twee triagezusters, die voortdurend heen en weer renden; dan had iemand een emmer of een po nodig of moest acuut de bloeddruk opgemeten worden als het niet goed met die persoon ging. Ook waren ze soms nodig in de toiletten, om iemand in een rolstoel te zetten bijvoorbeeld.  En tussendoor zagen ze dan patiënten die ze al of niet moesten doorverwijzen voor verder onderzoek. We konden ons voorstellen dat zij bekaf waren na een dienst. Of meer loon zouden eisen. 

Een duidelijk systeem wie voorrang krijgt voor die vervolgonderzoeken konden we niet ontdekken. Het was er wel, want toen we rond 1.30 uur in de nacht opgeroepen werden om naar een onderzoekskamer te gaan, bevonden zich er nog mensen in de wachtkamer, die er al zaten voordat wij arriveerden. Ook waren er mensen, die, het wachten beu, al vertrokken waren voordat ze aan de beurt kwamen.

Eenmaal in de onderzoeksruimte kwam er een stoet hulpverleners op ons af. Bijna niemand stelde zich voor. De artsen waren wel duidelijk herkenbaar door de overbekende stethoscoop. Na beantwoording van vele vragen, afnemen van bloed en de onvermijdelijke coronatest, werd er besloten dat ik ter observatie opgenomen zou worden.

Er moest ook nog een borstfoto gemaakt worden. Dit nadat ik net een infuusnaald in mijn rechterarm had gekregen. Op zich niet zo erg, zult U denken, maar die naald zat in mijn elleboog en het was mijn dominante arm. Dus eenmaal in de röntgenkamer was het de vraag hoe ik mijn shirtje uit moest krijgen. Enfin, met wat aanwijzingen van de laborante lukte het.

Daarna was het wachten op een vrijkomend bed. Inmiddels half in slaap gesukkeld, werd ik pas tegen zessen in de ochtend opgehaald door een oudere dame, die me in een rolstoel naar een afdeling bracht. Mijn voorstel om mee te lopen werd resoluut afgewimpeld. Manlief had ik al eerder naar huis gestuurd om nog wat proberen te slapen, na de toch wel heftige dag. Terwijl ze zwaar hijgend me voortduwde, vroeg ik haar naar welke afdeling ik zou gaan. Het bleek de cardio medical ward te zijn. 

Mijn hoop om nog wat slaap te pakken werd onmiddellijk de grond ingeboord toen ik op de afdeling aankwam. Mijn zaalgenoot zat al aan het ontbijt en ik kreeg direct een hart monitor aangereikt en de bloeddruk werd nogmaals opgemeten. Een kwartiertje later begon mijn kamergenoot naar het Maltese nieuws te luisteren. Hoezo rust? 

Laat ik beginnen met excuses maken, er zit ruim 2 maanden tussen dit blog en de vorige. En het excuus is vrij slap,  geen tijd. Hoe kan het nu dat twee pre-pensionados geen tijd hebben?

Als we in Nederland zijn, hebben we het hartstikke druk. De eerste weken worden gevuld met dokters- en tandartsbezoek en regeldingen. Daarna beginnen de afspraken met vrienden, familie en andere uitjes. Als mensen weten dat je er bent, maken ze er ook gebruik van. Erg leuk allemaal, maar soms lastig in te plannen en knap vermoeiend.  

Zo maken we ook iedere keer een tocht naar het 'westen'. We verblijven dan een paar dagen in een hotel, om van daar uit alle sociale activiteiten in de omgeving af te gaan. Dit keer moest het in tweeën, omdat er een voor mij erg belangrijk ziekenhuisbezoek in het noorden gepland stond. Dat is uiteraard niet te verzetten. 

Maar ook in huis zelf was er genoeg te doen. Manlief was erg druk voor de Vereniging van Eigenaren, administratie moest gedigitaliseerd, een meerjarig onderhoudsplan gemaakt ed. En ook hier geldt: als je er bent, klampen mensen je eerder aan met vragen of ideeën, maar ook komen ze gewoon voor de gezelligheid een kopje thee  drinken.

Als we dachten dat we een rustige dag zouden hebben, kwam er altijd wel wat tussen. Dit klinkt klagerig, zo is het niet bedoeld. Ik probeer alleen de tegenstelling aan te geven. In Malta vind ik het vaak te saai en te stil, maar in Nederland te druk en hectisch.  Zou dit ook met het land te maken hebben, kun je je afvragen?

Het maakt het in Nederland lastig om het ritme wat we in Malta hebben, vol te houden. Er is dus niets gekomen van schrijven en zelfs weinig van lezen. We hebben ook maar één computer in Nederland, de andere laten we achter als we vertrekken. Een waterig aftreksel excuus, ook deze. 

Inmiddels zijn we terug in Malta en proberen we weer ons vertrouwde ritme terug te vinden. De overgang van temperatuur, het is hier tegen de 30 graden, dwingt je ook wel om een stapje terug te doen. Toch kost het altijd wel een paar dagen om om te schakelen.  

We waren in ieder geval blij dat we geen kakkerlakken aantroffen bij thuiskomst. Vlak voor vertrek hadden we weer iets rond zien kruipen, wat verdacht veel op die beesten leek. En je weet nooit of je ze allemaal naar de dierenhemel hebt gestuurd. Als er achtergebleven zijn, zijn een paar weken ruim voldoende om een heel leger van die insecten aan te treffen.

Minder blij waren we met de poging tot inbraak. Nou ja, poging, het was erg amateuristisch. Iemand had met een schroevendraaier geprobeerd de sponning  van het achterraam op ons plaatsje te forceren en op die manier binnen te komen. Het stelde niet veel voor, slechts een klein hoekje was uit het lood en was makkelijk te herstellen. Alleen het idee is niet zo prettig. 

En de dader kan natuurlijk iedereen zijn. 

De komende weken gaan we nog heerlijk genieten van het lekkere weer en het buiten eten. En het vooral erg rustig houden. Dat wil niet zeggen, dat er geen tijd meer is voor ons blog. Geen excuses meer. 

Voor ons overgeorganiseerde Nederlanders is de manier waarop Maltese huizen gebouwd zijn, soms wat verwarrend. Als een projectontwikkelaar in Nederland bijvoorbeeld een blok appartementen gaat bouwen, zullen die woningen allemaal grofweg dezelfde indeling kennen. Natuurlijk kan er sprake zijn van meerdere types, bijvoorbeeld met twee of drie slaapkamers, maar grofweg lijken ze allemaal op elkaar. Hooguit in spiegelbeeld soms.

In Malta probeert men de beschikbare ruimte zo goed mogelijk te gebruiken. Een kavel grond is hier zelden rechthoekig en de ontwikkelaar wil daar zo veel mogelijk bewoonbare vierkante meters uitpersen. Laten we onze eigen maisonnette als voorbeeld nemen. Deze ligt tussen twee straten in en boven ons zijn er nog twee andere maisonnettes, dus in totaal drie verdiepingen. Zoals gezegd, deze liggen tussen twee straten in. Maar die straten zijn verre van parallel, dat zijn ze bijna nooit in Malta. Wegen zijn hier in het verleden vaak organisch ontstaan. Dat heeft zeker ten dele te maken met het heuvelachtige karakter van het land.

In dit geval dus, wanneer je uit de richting van het dorpscentrum komt, loopt de weg in de richting van de vallei en takt er een zijstraat af onder een hoek van ongeveer dertig graden. Het kavel waarop de woningen gebouwd zijn, lijkt dus grofweg op een taartpunt. Aan de voorkant loopt de weg naar beneden de vallei in. Aan de achterkant loopt de weg juist iets omhoog langs de zijkant van de helling.

Onze maisonnette heeft een vooringang en een achteringang. De maisonnette zelf is helemaal gelijkvloers. Het verwarrende is echter, dat je vanaf de voorkant ongeveer tien treden de trap op moet, terwijl je aan de achterkant juist zeven treden naar beneden gaat.

Om de verwarring nog te vergroten, is onze hoofdingang aan de kant van de vallei, terwijl die van de bovenburen juist aan de andere kant ligt, naast onze achteringang. De indeling van de drie woningen is ook behoorlijk verschillend. Wij hebben een terras achter het huis dat zich onder straatniveau bevindt. De maisonnette op de eerste verdieping heeft aan de voorkant een klein terras, dat zich boven onze woonkamer bevindt. Daarnaast heeft deze woning nog een terras aan de achterkant, maar dan weer één etage hoger, dus achter de woning op de derde verdieping.

Volg je me nog? Boven de maisonnette op de derde verdieping bevindt zich het gezamenlijke dak. Daarop staan onder andere de watertanks voor de drie woningen. Deze worden gebruikt als buffer. Iedere tank bevat vijfhonderd liter  water. Omdat onze maisonnette oorspronkelijk opgesplitst was in drie kleine appartementen, hebben wij er zelfs drie. Verder biedt het dak plaats aan schotelantennes en airo-compressoren.

De watervoorziening werkt als volgt. Vanaf de hoofdkraan lopen er leidingen naar de tanks op het tien meter hoger gelegen dak en vandaar weer naar beneden richting de drie woningen.

Om al die op- en neergaande leidingen plaats te bieden, zijn er verschillende schachten. De grootste ervan is bereikbaar vanuit onze woonkamer. Daarnaast zijn er nog twee driehoekige schachten. Een daarvan is bereikbaar vanuit onze gasten badkamer via een smal raampje. Alle waterleidingen zijn voorzien van een kraan om ze dicht te draaien bij lekkage. De meeste kranen bevinden zich in de grote schacht. Alleen die voor de gasten badkamer zit achter dat smalle raampje en is lastig bereikbaar. Je moet helemaal uit dat raampje gaan hangen, met één hand steunen tegen de overliggende muur en met de andere de kraan dichtdraaien. Een beetje lenig moet je wel zijn.

De schachten dienen ook voor de afvoeren, die uiteindelijk via de onderliggende garages op het hoofdriool afwateren. Onlangs was de afvoer van de keuken van een buurman uit het blok naast ons verstopt door vet. Om dit schoon te maken moet hij dus via onze woonkamer de schacht in. Uiteraard geen probleem, het was ook in ons eigen belang omdat de ontvochtiger van onze airco op dezelfde afvoer aansluit. Dit alles om jullie een kort beeld te schetsen van hoe sommige infrastructuur componenten hier met elkaar verweven zijn.

Nog een laatste dingetje. Op dat dak moet je dus ontzettend uitkijken. Altijd opletten waar de schachten zitten en of je niet struikelt over pijpen, leidingen of sokkels voor antennes e.d. Als je per ongeluk in zo'n schacht stapt, lig je wel meteen tien meter lager en dat kan niet de bedoeling zijn. Veiligheid voor alles!

We zijn eindelijk terug in Malta. Zoals mijn eega schreef bij het vorige blog, zouden we half februari weer terugvliegen. Maar dit liep dus even anders. 

Reden was het overlijden van een neef, niet geheel onverwacht overigens, hij was al lang aan het tobben met zijn gezondheid. 

Deze neef had eigenlijk alleen maar manlief en zwager als naaste familie. Het kwam er dus op neer dat het regelen van de crematie en de afhandeling van zijn nalatenschap in hun handen kwam. Nu heeft mijn zwager wel wat anders aan zijn hoofd, dus het merendeel kwam op de schouders van manlief  terecht. 

Eén van de eerste dingen die geregeld moest worden was het verzetten van de vlucht. Altijd gedacht dat er dan alleen wat extra administratiekosten betaald moet worden, maar dit is helemaal niet zo. Na wat telefoontjes bleek het voordeliger te zijn, om gewoon  een nieuwe vlucht te boeken en het financiële verlies van de andere maar voor lief te nemen. Als we hadden omgeboekt,  waren we drie keer zoveel  kwijt geweest. 

Uiteraard moest het regelen van de uitvaart ook snel gebeuren. Dat kan tegenwoordig allemaal online gelukkig, want anders hadden we daarvoor eerder naar de Randstad gemoeten. Nu konden we dat op ons gemak een dag voor de crematie doen. 

De dagen erna zijn gebruikt om de administratie door te spitten, uit te zoeken of we nog spullen wilden hebben en een bedrijf in te schakelen die de huurflat leeg haalt en bezemschoon oplevert.  Dat laatste is reuze handig. Het kost wel wat, maar het scheelt veel gesjouw, heen en weer rijden naar de vuilstort en voorkomt rugklachten. 

Weer in ons eigen huis was het redelijk eenvoudig om de punten van het administratieve to do lijstje af te vinken.  Voor dat alles daadwerkelijk is afgerond, ben je wel een half jaar verder, maar dat geeft niet. Als zaken maar in gang gezet zijn. 

Al met al zijn we ruim twee weken langer in Nederland gebleven dan de bedoeling was. Achteraf was dit ook wel nodig om orde op zaken te stellen binnen ons pand en met name rond de VvE ( zie ook ons vorige blog). 

Er was ook tijd genoeg voor een extra consult bij de cardioloog. Helaas was mijn hartritmestoornis de afgelopen maanden in Malta al wat vaker opgetreden, maar in Nederland werd het er niet beter op. De extra medicatie die ik gekregen heb,  leek aan te slaan. Het gaf ons in ieder geval voldoende vertrouwen om weer terug te gaan.

Wie nu denkt dat we lekker uit kunnen rusten, heeft het mis. Deze week hadden we al wat sociale events, en er staat nog meer op de rol. We hebben wat in te halen. 

Helaas zit het weer niet mee. In Nederland hebben we ons dapper geweerd tegen regen, stormen en zelfs hagel en keken we uit naar hogere temperaturen.  Bij thuiskomst in Malta was het letterlijk steenkoud, en omdat we een avondvlucht hadden, kon de verwarming de boel niet lang opstoken.  Zelfs onder het dekbed lagen we af en toe te rillen van de kou.

Overdag scheen het zonnetje wel, lekker genoeg om wat te wandelen, maar kon de winterjas nog niet uit.  Dit weekend is het regenachtig, maar het goede nieuws is, dat er warmere dagen op komst zijn. We zijn er hard aan toe. 

We zijn inmiddels iets meer dan drie weken in Nederland ene over anderhalve week gaan we al weer terug naar Malta. Het waren drukke weken, de tijd is omgevlogen. Deels met trieste zaken vanwege gezondheidsperikelen in de naaste familie. Deels ook met leuke zaken gelukkig. We hebben weer even wat vrienden en familie kunnen bezoeken en bij kunnen praten.

Los van de persoonlijke zaken ben ik bezig met het op orde brengen van de VvE-administratie in ons appartementencomplex. Sinds half december ben ik daarvan de secretaris/penningmeester. Makkelijk zat, zou je denken, maar het wordt wat ingewikkelder wanneer je de boel een groot deel van het jaar vanuit het buitenland moet runnen. De eerste horde was om toegang to online bankieren te krijgen. Een eitje toch? Dacht het niet. De dag dat ik begon als secretaris/penningmeester begon het feest. Allereerst moet je dan zorgen ingeschreven te worden bij de KvK. Dat ging, met wat kleine hindernissen, eigenlijk prima.

Daarna is het zaak een bankpasje en een token te krijgen. Het was net voor Kerst, dus enige drukte viel te verwachten. Laat ik het eerst via de chat-functie van de website proberen. De behulpzame chatbot begrijpt mijn vraag niet en stelt voor, me door te zetten naar een menselijke collega.  Wil je dat JA/NEE? Goed plan, druk op de JA-knop. Een moment geduld alsjeblieft. Dat moment wordt drie uur, gedurende welke tijd ik me ondertussen kwijt van wat andere zaken. Zo af en toe kijken of er al iemand reageert, maar nee. Na drie uur ben ik het zat en sluit de chatsessie maar.

Nog eens geprobeerd later, zelfde resultaat. Dan toch maar bellen. Uiteindelijk kom ik bij de juiste afdeling terecht waar een vriendelijke dame me te woord staat. Ze legt uit dat hun systeem normaliter naar aanleiding van een KvK-wijziging automatisch een brief aan de nieuwe bestuurder zendt. Ik leg uit dat ik in het buitenland ben en vraag of ze even kan nazien wat de status is. 

Geen probleem hoor, even kijken. Dat is vreemd...het systeem heeft geen brief uitgestuurd. O en ik zie al waarom. U heeft als titel secretaris/penningmeester en het systeem kent alleen maar enkelvoudige titels. Maar niets aan de hand, ik heb het meteen even aangepast en een pas en token aangevraagd. Dat is geweldig, hartelijk dank. Nog één vraagje, jullie sturen die zeker niet naar een buitenlands adres? Nee meneer, dat mogen we niet. Het gaat alleen naar het adres zoals geverifieerd door de KvK. Heel begrijpelijk, dan zie ik het wel als we in Nederland aankomen.

Na aankomst blader ik snel door de post. Geen bankpasje, geen token. Dus maar weer bellen naar de klantenservice. En weer is iedereen reuze behulpzaam. En ook de volgende keer dat ik bel. Uiteindelijk heeft het me vier weken gekost om alles te krijgen, maar dan heb je ook wat. Jubel, Nederland, want ik kan online bankieren. Daarna ben ik aan de slag gegaan om de -volledig handmatige- administratie om te zetten naar een online systeem. Best wat werk, maar de moeite waard. Ik heb er vertrouwen in dat alles over een week zover is dat ik de boel ook vanuit Malta kan beheren.

Dit wordt een blog, dat niet over een bepaald onderwerp gaat. Beetje bijpraten, eindejaars gedachten, dat soort zaken. Maar laat ik beginnen met onze volgers een heel gelukkig en vooral gezond nieuw jaar te wensen.  Geniet elke dag en vooral van elkaar. 

Het was weer een jaar waarin van alles gebeurde, maar vooral de Corona helaas nog een centrale rol speelde. Quarantaine, vaccins, mondkapjes , lockdown, inreisverboden, demonstraties; de laatste weken ging het vooral weer over boosters. Het heeft ook veel nieuwe woorden in de dikke van Dale opgeleverd. Om er een paar te noemen: anderhalvemetersamenleving, knuffelcontact, superverspreider, viruswappie, coronakilo's.

Wat het nog steeds lastig maakt, is dat er niet een eenduidige aanpak wereldwijd is. Hoewel de EU wel richtlijnen heeft aangegeven, doet ieder land het op zijn eigen manier. Wij hebben vooral te maken met Malta uiteraard  en daar zijn ze van het begin af aan veel strenger wat betreft maatregelen dan Nederland. 

Ook hier is de zoveelste golf aan de gang en wordt er flink geboosterd. Voor evenementen en bepaalde attracties is een Europees vaccinatiepaspoort vereist om binnen te mogen. Zo zag ik bij de kerstmarkt in Valetta dat om in de draaimolen te kunnen ook zo'n paspoort getoond moest worden. Jawel, ook de kleintjes vanaf 6 jaar.  

Helaas komen mensen zonder Maltese ID, wij dus,  niet in aanmerking voor een vaccin of booster. Onze vaccins hebben we vorig jaar in Nederland gehaald. De booster wilden we halen als we half maart naar Nederland gingen.  

Nu is er echter besloten dat vanaf 17 januari iedereen zonder geüpdate Corona pas, dit is inclusief booster, geen toegang meer krijgt om bars, restaurants, bioscoop en dergelijke te bezoeken.

Dat heeft ons weer doen besluiten om eerder naar NL te vliegen. Over ruim anderhalve week gaan we voor een maand naar Nederland. 

We zien op tegen de kou. Hier is het sinds half december heerlijk weer met veel zon en kunnen we lekker wandelen. Maar we zullen ons er door heen slaan en het is toch altijd fijn om ook onze familie en wat vrienden te zien. 

Over familie gesproken, met onze schoonzus, zie ons vorige blog, gaat het helaas niet goed. 

Voor ons persoonlijk was het een goed jaar. We hebben geen goede voornemens, wel zijn we net als vorig jaar weer begonnen aan een alcoholloze maand. Kijken of het nu wel iets positiefs oplevert. 

Wat we vurig hopen is dat in het nieuwe jaar mensen wat meer respect voor elkaar krijgen, niet meer ongenuanceerd van alles roeptoeteren in de sociale media, en meer naar elkaar om gaan kijken. Dat zou de samenleving een stuk vriendelijker maken.   

Het is vrijdagmorgen, ik ben net opgestaan en heb gedoucht, als ik mijn wederhelft de telefoon hoor beantwoorden. Ze heeft een bezorgde toon in haar stem. Als ik de slaapkamer inloop, zegt ze 'Het is je broer, hij kan het je beter zelf vertellen' en geeft me haar telefoon. Er blijkt iets ernstigs te zijn in de familie, mijn broer is behoorlijk van streek. Mijn schoonzus ligt in het ziekenhuis en het ziet er allemaal niet goed uit. Omdat ik nu even niets voor hem kan doen, spreken we af dat hij ons op de hoogte houdt van de verdere ontwikkelingen.

Tijdens het ontbijt bespreken we de situatie. We zijn het erover eens dat mijn broer nu steun ter plaatse nodig heeft, maar gaan we allebei naar Nederland? We besluiten dat het op dit moment handiger is als ik alleen ga. In de loop van de morgen neemt mijn broer weer contact op met de laatste  ontwikkelingen. Ik vertel dat ik naar Nederland kom en dat doet hem deugd.

Dus beginnen we met de voorbereidingen. Eerst maar een vlucht boeken. Ik log in op de site van AirMalta en zoek naar beschikbare vluchten. De volgende morgen gaat er een rechtstreekse vlucht en daar is zowaar nog een stoel beschikbaar.

Dan bespreken we de opties. Ik zou rechtstreeks van Schiphol naar mijn broer kunnen gaan, maar er is nog zoveel onduidelijk. Het lijkt beter eerst naar ons appartement te gaan en daar de auto op te halen om meer mobiel te zijn. Daar meteen wat kleren en dergelijke ophalen, omdat ik nog geen idee heb, hoelang ik weg zal blijven. Ik laat mijn broer weten dat ik een vlucht heb geboekt en verwacht de volgende avond tussen 6 en 7 bij hem te zijn. 

Vervolgens bestel ik een taxi richting vliegveld en een e-ticket voor de trein. Normaal gesproken reizen we samen en die routine hebben we tot de perfectie verheven. Gaan we naar Nederland, dan sluiten we hier gas, water en elektra af. De koelkast is dan leeg, de was en de vaat is gedaan. Iedereen kent die routine vast uit eigen ervaring wel.

Deze keer is het anders en mijn wederhelft maakt zich wat zorgen over wat er mis kan gaan tijdens mijn afwezigheid. De meeste dingen kan ze prima zelf oplossen, maar wat nou als er iets gaat lekken of er een kortsluiting is die ze niet kan traceren? Gelukkig is onze bovenbuurman altijd uiterst behulpzaam. En hij is thuis, dus we leggen de situatie uit. Geen zorgen, zegt hij, laat maar weten als je hulp nodig hebt. Klop op de deur, bel me, maakt niet uit hoe laat.

Om half zes 's morgens zit ik in de taxi naar de luchthaven. Mijn vlucht vertrekt om 07:20 en het is maar twintig minuten van onze woning naar het vliegveld, als het verkeer meewerkt tenminste. Uiteindelijk ben ik om 06:00 op het vliegveld en een kwartier later door alle controles. Tijd zat om even rustig te ontbijten dus. Het is een klein vliegveld en alle gates zijn onder handbereik. We vertrekken keurig op tijd en zijn om half elf op Schiphol. Nog voldoende tijd om een broodje te kopen voor onderweg en de trein van 11:04 richting Groningen te halen.

Uiteindelijk ben ik om twee uur 's middags in ons appartement. Wanneer ik het gebouw binnenkom. loop ik een buurman tegen het lijf die verbaasd is me te zien; hij verwachtte me pas in april. In een paar woorden leg ik de situatie uit en loop dan door naar ons appartement. Daar pak ik de paar dingen uit die ik heb meegenomen en maak snel een reservering voor twee nachten in een hotel vlakbij mijn broer. Gezien de Hollandse herfst pak ik wat warme kleren in. De korte broek en T-shirt heb ik maar in Malta gelaten. Ondertussen even broer bellen om naar de laatste stand van zaken te vragen. Ik leg uit dat ik onderweg eerst even ga inchecken in mijn hotel om daar mijn spullen achter te laten en dat ik rond half zeven bij hem zal zijn.

Snel de auto in, nog even tanken en daarna beginnen aan het ritje van dik 250 kilometer. Rond hal zeven ben ik er en geef mijn broer een dikke knuffel. Ik ben blij hem te zien en 'live' met hem te kunnen praten. We praten een paar uur en hij kan zo ook even zijn ei kwijt. Daarna terug naar het hotel met de afspraak dat ik begin van de middag weer bij hem ben om samen naar het ziekenhuis te rijden. Dikke pech, ongeluk op de snelweg, afsluitingen, omleidingen. Tegen de tijd dat we bij het ziekenhuis aankomen, is het bezoekuur al ruim op streek. Vanwege COVID maatregelen is er maar één bezoeker per dag toegestaan, dus ik wacht beneden op hem.

Tegen het eind van de dag lijkt de toestand van mijn schoonzus te stabiliseren. Aangezien ik ter plaatse niet veel meer kan doen, spreken we af dat ik maandag terugga richting Groningen, waar ik dan nog een paar dagen zal blijven om de zaak nog even aan te kijken en ondertussen wat andere dingen af te handelen. Ik heb me die week niet verveeld. Uiteindelijk lijkt de situatie op donderdag zover gestabiliseerd dat ik met een gerust gevoel de terugvlucht kan boeken. Zaterdag om 11:30, dat betekent dat ik rond kwart over zes in de eerste boemel moet zitten. Overstappen in Groningen, daarna nog in Zwolle. Dat gaat allemaal voorspoedig en om kwart voor vier ben ik weer thuis.

Sindsdien zijn er pieken en dalen geweest in de gezondheidstoestand van mijn schoonzus. We kunnen nu alleen maar afwachten en er het beste van hopen. Volgens de artsen wordt het in ieder geval een heel lange weg naar herstel. We zijn ontzettend dankbaar voor alle hulp en steun die we hebben gekregen van onze familie, vrienden en buren.

Deze blog gaat over vieze, nutteloze beesten, waar we de afgelopen weken mee te maken hebben gehad. Nu zien we elk jaar wel eens sporadisch zo'n beest, maar dit jaar hadden we wel erg veel kakkerlakken op bezoek. 

Het begon al bij aankomst. Toen ik mijn tanden wilde poetsen, zag ik vanuit mijn ooghoeken iets zwarts bewegen dat erg snel richting het doucheputje bewoog. Toen manlief eraan kwam, was er uiteraard niets meer te zien, maar de volgende morgen werd hij of zij weer gesignaleerd en lukte het een eind aan het leven van dat beest maken. 

Kakkerlakken houden van een vochtige en warme omgeving en moeten veel drinken; ze zijn dan ook op het eiland veel in riolen en afvoerputjes te vinden. Na vier maanden afwezigheid was er weinig water in onze waterleidingen, met als gevolg dat ze zich wat meer laten zien, om voedsel en drinken te zoeken. 

Onze wasruimte is ook vochtig en op een avond vonden we daar een groot exemplaar, die moeilijk te vangen was. In de dagen daarna werd de jacht voortgezet, maar zagen we helaas ook vele kleinere beestjes rondrennen en weer verdwijnen. Kakkerlakken kunnen zich helaas door elk klein gaatje heen persen. Velen sneuvelden, dat wel, maar de stroom leek niet op te houden. 

Op internet wat diervriendelijke manieren gegoogeld en uitgeprobeerd om de plaag te bestrijden. Éen van de tips was een bakje water met olijfolie neerzetten, wat helaas geen effect sorteerde. Ook, op aanraden van een vriendin, dubbelzijdig tape op vloeren   gelegd met het idee dat als ze daar overheen zouden lopen ze vast zouden plakken. Tevergeefs, evenals 

de natte dweil, waaronder ze zouden moeten stranden tijdens hun tocht naar water.

En dus bleef er niets anders over dan iedere avond voor het naar bed gaan kakkerlakken te pletten. Manlief was daar stukken beter in dan ik. Zodra we spullen verschoven, holden er altijd wel wat voorbij.  Ook de kast waar mijn schoenen in staan regelmatig helemaal leeggehaald, omdat ze daar wel eens naar toe vluchtten. Alles bij elkaar hebben we er een stuk of zeventig afgemaakt. Ook weer enkele volwassen exemplaren. 

Het maakt je alert. Hoewel die beesten vooral 's nachts leven, letten we ook overdag goed op of we wat zagen bewegen. Niet alles wat bewoog was echter levend. Ook een stofpluisje kan je op het verkeerde been zetten, zeker als je je bril niet ophebt.

Tijdens een zwoele avond, toen we buiten zaten te dineren, sloeg er iets kleins tegen mijn hoofd. 'Het zal toch geen kakkerlak zijn', lachte ik nog gekscherend. Maar naast me op de grond, gelukkig niet op mijn bord, lag toch zo'n kreng. Waarschijnlijk van het dak gevallen, want ze kunnen niet vliegen.  Hoewel we dachten dat het de val niet overleefd had, kwam er na enkele minuten toch leven in, een reden om het alsnog te pletten. 

Inmiddels is het al avonden rustig in de wasruimte. 

Volgens de eigenaar van de ijzerhandel, waar we naar vallen hebben geïnformeerd, zouden ze nu in winterslaap moeten zijn.

Om te voorkomen dat we volgend voorjaar weer op jacht mogen, gaan we de ruimte aanpakken. Het wordt helemaal geïsoleerd en alle gaten worden gedicht. Een leuk klusje voor de wintermaanden. 

Een paar weken geleden belde één van onze buren me. 'Hallo,' zei hij 'heb je het al gehoord?' Omdat ik geen idee had waar hij het over had, antwoordde ik 'Nee, wat zou ik dan gehoord moeten hebben?' Hij legde me uit dat er wat problemen waren met de riolering. Deze was blijkbaar deels verstopt, wat tot een terugloop leidde. Nu hadden wij dat nog niet gemerkt; onze woning ligt ruim boven straatniveau, terwijl een aantal garages, waaronder de zijne, op of net onder straatniveau liggen.

Het rioleringssysteem is gezamenlijk eigendom van in totaal zeven eigenaren. Dus de onderhouds- en reparatiekosten ervan worden ook evenredig verdeeld. Onze buurman vertelde dat hij inmiddels al een gespecialiseerd bedrijf had gevonden en dat deze de volgende dag zouden langskomen. Ze zouden dan kijken of ze de riolering konden ontstoppen zonder ingrijpende reparaties en anders een prijsopgave doen.

De volgende morgen om een uur of acht waren we met zes van de zeven eigenaren aan het toekijken hoe de vier mensen van het reparatiebedrijf probeerden de boel te ontstoppen. Tevergeefs, ze konden het tijdelijk ontstoppen maar het was geen permanente oplossing. Uiteindelijk zou het trottoir opengebroken moeten worden, de riolering vrijgelegd en deels vervangen en de aansluiting op het hoofdriool vernieuwd. Daarna zou er een omkasting moeten worden gemaakt ten behoeve van onderhoud en zou de rest van het gat met cement dichtgegoten moeten worden. Dan afdichten en schilderen. De oorspronkelijke prijsopgave was € 1.700. Na wat onderhandelen kwamen we uit op €1.500 plus € 60 voor het tijdelijk ontstoppen. Klonk voor iedereen alleszins redelijk, dus gingen we akkoord.

De eerste dag begon met het openbreken van het trottoir, het vrijleggen van het riool en het onderzoek hoe dit was aangesloten op het hoofdriool. Die aansluiting bleek anders te zijn dan verwacht en dus hadden ze ander materiaal nodig. Zou de volgende dag vervolgd worden. Al met al heeft het karwei anderhalve week geduurd. Dat was ook niet zo vreemd, omdat het cement in lagen moest worden gegoten om het goed te laten drogen. Van die anderhalve week hebben we twee uur de riolering niet kunnen gebruiken, helemaal niet slecht dus.

Zo ben ik ook weer wat wijzer geworden omtrent de opbouw van het rioleringsstelsel eenvoudig door toe te kijken terwijl ze aan het werk waren. En voordat er iemand op die slimme opmerking komt, als voormalig manager is dat wat me sowieso het beste ligt, toekijken hoe andere mensen werken :-)

Een buurman die hier al vanaf de eerste dag woont, wist te vertellen dat voordat dit blok werd gebouwd, er helemaal nog geen rioleringssysteem was geweest. Voor die tijd had er een beerput gelegen die eenmaal per twee weken werd geleegd. Hij heeft me uitgelegd dat dit op het platteland in Malta nog heel regelmatig voorkomt.

Zo zie je maar weer, we hebben de neiging om zaken als heel vanzelfsprekend te aanvaarden. Maar al met al, de riolering doet het weer, het bedrijf heeft prima werk geleverd, keurig afgewerkt en tegen een heel schappelijke prijs. 

Inmiddels zijn we terug in Malta. Na nog een aantal drukke weken gehad te hebben, hadden we wel zin om terug te gaan. We misten het buiten eten en zitten op onze lounge-set. 

Maar diep van binnen zag ik ook wel op tegen de warmte. Manlief niet, die kan daar veel beter tegen. 

Hoe bereid je je daar op voor? Niet dus heb ik gemerkt. 

In Nederland hebben we slechts een paar dagen boven de 25 graden gehad. In die tijd heeft Malta zeker twee hittegolven meegemaakt. En de definitie van zo'n periode is anders dan wij kennen; het moet een aantal dagen meer dan 5 graden boven de gemiddeld temperatuur van die maand liggen. En het gemiddelde in augustus is rond de 33 graden!! 

Toen we aankwamen, kregen we net een staartje van de laatste mee. Bij het verlaten van het vliegtuig brak het zweet al letterlijk uit. Dat werd er niet beter op na afhandeling van alle controles en de taxirit naar huis. 

Als je dan je huis binnenkomt na zo'n lange tijd weg geweest te zijn, heb je de neiging om alle ramen open te gooien om wat frisse lucht binnen te krijgen. Dat moet je dus niet doen. Hoezo fris, een warme klamme deken daalt dan neer. 

Wat je vooral ook niet moet doen als het zo warm is, is het Nederlandse tempo aanhouden. Dus tempo aanpassen; vooral niet als een toerist op het heetst van de dag allerlei bezienswaardigheden willen bekijken. Omdat warmte doodmoe maakt, is een siëstaatje in de middag sterk aan te raden.

Je moet ook niet om de haverklap onder de douche gaan staan en schone kleding aantrekken. Want al binnen enkele minuten ben je weer bezweet. Accepteren dat je niet meer okselfris bent en regelmatig je hoofd met een zakdoekje afvegen hoort erbij. Dat zie je iedereen doen als je op straat loopt. 

Omdat de nachttemperatuur niet onder de 26 graden komt, is het ook niet verstandig onder een dekbed te slapen. Wij gebruiken enkel een laken en krijgen wat koelte door twee ventilatoren. Die houden ook de muggen weg, dat scheelt weer. 

Verder is het een kwestie van zoveel mogelijk binnen blijven, met airco dan wel te verstaan, anders hou je het ook niet vol. De Maltezer zelf zoeken graag verkoeling aan zee of in hun eigen zwembad. 

De reis ging overigens prima. Op Schiphol was er geen controle, maar op het vliegveld van Malta werden onze QR code en het Passenger Location Formulier uitgebreid gecheckt. Men had in de aankomst hal hiervoor een twintigtal loketten gerealiseerd. De doorstroming verliep vrij vlot. 

Als het allemaal conform verwachting gaat -en waarom niet tenslotte- vliegen we over tweeënhalve week terug naar Malta. Omdat we dan weer acht maanden weg zijn, moeten we een beetje plannen. Dus gaan we aan de slag met het legen van de koelkast en de voorraadkasten, want bedorven etenswaren is ook niet alles.

We zijn allebei opgevoed met het idee geen voedsel te verspillen, dus eten weggooien is geen optie. Het goede nieuws is dat we daar de afgelopen jaren genoeg ervaring mee hebben opgedaan.

Uiteindelijk lukt dat normaliter prima. Over een paar dagen gaan we nog wat familie en vrienden opzoeken in de Randstad. Gedurende de laatste week hier zijn er nog wat zakelijke dingen te regelen. 

Ondertussen is mijn vierde roman vrijgegeven voor publicatie (alleen in het Nederlands helaas). Momenteel ben ik bezig met deel vijf van de serie en heb ik nog een op zichzelf staand boek liggen dat half af is. Nog genoeg te doen deze winter dus.

Inmiddels zitten we ruim op de helft van ons verblijf. We weten dat de geplande retourvlucht, medio augustus, doorgaat. Dit was een beetje afhankelijk van wanneer een ziekenhuis controle plaats zou kunnen vinden,  maar met wat gebel en gemail is dit wat naar voren geplaatst en dus geen obstakel meer.

Nu het met de Corona cijfers de goede kant op gaat en we inmiddels ook de tweede prik hebben gehad durven we wat verder weg te gaan en we plannen dan ook naar hartelust. Afspraken met vrienden, familie uitjes, maar ook tripjes voor ons zelf. We zijn tenslotte op vakantie.  

Als het mooi weer is, wat helaas lang niet altijd het geval is, pakken we de auto en proberen wat van de omgeving te zien. Zo hebben we erg leuke wandelingen in de omgeving gemaakt. Er valt nog genoeg te ontdekken in het Groningse landschap. 

Af en toe is er contact met Malta, waar we inmiddels ook vrienden hebben gemaakt. We houden ons op de hoogte van het nieuws daar, maar vooral ook van het weer. Momenteel maken ze een hittegolf door, met temperaturen van rond de 38 graden. Vandaag was het zelfs 42 graden. 

Dan kan je toch maar beter hier zitten. Want bij zulke temperaturen rest er niets meer dan binnen bij de airco verkoeling te zoeken en gewoon maar te blijven zitten. Tot verdere activiteiten komt het dan niet. 

Wat we wel missen, als het iets minder warm is natuurlijk, is het buiten leven. Wekenlang iedere dag op ons plaatsje lekker ontbijten en op ons lounge setje hangen tot het te warm wordt en dan aan het eind van de middag weer terug en wat later dineren.

Hier hebben we een gemeenschappelijk tuintje, waar we af en toe wel zitten, maar om buiten te eten voelen we ons niet vrij genoeg. Maar ja, we hebben geen reden tot klagen en dus moeten we het er maar mee doen. 

Straks als we teruggaan komen we ook in de hitte terecht en vervallen we in het weinig tot niets doen ritme. 

Daarom proberen we maar zo veel mogelijk om hier actief te zijn en leuke dingen te doen. Dat lukt best aardig tot nu toe. 

Het enige wat echt nog geregeld moet worden voordat we terug gaan, is zorgen dat we het Corona paspoort hebben. Misschien dat we tegen die tijd dan toch ook nog één of andere negatieve test moeten kunnen overleggen, maar dat zien we wel. 

Daar zitten we dan, inmiddels een maandje verder. De eerste anderhalve week waren we in quarantaine na de reis. Maar thuis was gelukkig wel genoeg te doen. Je moet altijd wel ergens achteraan rennen tenslotte. En ook al ben je in quarantaine, klusjes doen lukt altijd wel toch?

Het grappige is dat toen we na aankomst onze post doornamen, er al meteen een uitnodiging bijzat van de huisarts voor de eerste Covid-prik. Maar dat ging dus niet lukken vanwege die quarantaine. Gelukkig hebben we een hele doortastende huisarts die al meteen een veegrondje had georganiseerd voor mensen die verhinderd waren. Dus minder dan twee weken later hadden we die eerste prik alsnog binnen. De tweede wordt eind juni.

Daarna hebben we wat familie bezocht en dat was heel gezellig. We hadden hen tenslotte al meer dan een half jaar niet 'live' gezien. Ook zijn er twee vrienden bij ons langs geweest om bij te praten, dat was hartstikke leuk. Komende week gaan we zelf wat vrienden bezoeken, maar wel in een heel rustig tempo, let wel.

We hopen dat het weer een beetje de goede kant opgaat, want tot nu toe is het niet veel soeps. En ja, ik weet het, wij zijn gewoon verpest.

Ondertussen ben ik druk bezig mijn volgende (vierde) boek gereed voor publicatie te maken. Op het moment ben ik bezig met de consistentie-controle en dan volgt nog de intensieve redactionele slag. Maar het is in ieder geval altijd een lekker gevoel als je weet dat de verhaallijn af is. Ik vertrouw erop dat het begin juni drukklaar zal zijn. 

Als je rijk wilt worden in deze Corona tijd dan moet je  eigenaar worden van een testlaboratorium. Big business is dat.

We wilden naar Nederland vliegen. Om überhaupt het vliegtuig in te mogen, is een PCR test verplicht die niet ouder is dan 72 uur. Vervolgens is vlak voor vertrek ook nog een sneltest verplicht. 

Nu kun je je gratis laten testen op diverse locaties op Malta, maar hoe hard de medewerkers ook hun best doen,  ze bieden geen garantie dat de uitslag op tijd binnen is. 

Er zijn ook enkele particuliere ondernemers die deze garantie wel kunnen bieden. Alleen daar betaal je wel voor. Maar de keuze was niet moeilijk. Zekerheid is belangrijker dan geld in dit geval. 

We hadden op de website van een privékliniek gezien dat de testlocatie van dinsdag tot en met vrijdag geopend was van 8 uur 's morgens tot 16.00 uur in de middag. Een afspraak maken was niet nodig.

Aangezien we op donderdag wilden vliegen stonden we dinsdagochtend heel vroeg voor hun deur. Om te constateren dat ook op maandag het testlab open was en er ruimere openingstijden waren. 

Na het invullen van de benodigde papieren was het testen zo gepiept. Alles bij elkaar waren we er hooguit een kwartier. In die tijd zagen we zeker acht andere personen die zich lieten testen. Als je bedenkt dat zo'n test 140 euro per persoon kost, mag u zelf uitrekenen wat er verdiend wordt. 

Gelukkig kregen we al na enkele uren een negatief, dus gunstig, resultaat binnen. 

Op de dag van vertrek stonden we ook heel vroeg op op het vliegveld. Voor de zekerheid hadden we voor de sneltest wel een afspraak gemaakt. Er ging maar één vlucht enkele uren later en het was best druk.  Voor 50 euro per persoon hadden we binnen twintig minuten de uitslag. 

Maar u begrijpt, big business.....

De afhandeling op Luqa, het vliegveld van Malta ging wat chaotisch, maar we werden streng gecontroleerd op gunstige testresultaten voor en bij het inchecken. De vlucht zelf verliep voorspoedig. Het vliegtuig was half vol. 

Bij aankomst in Nederland stond er aan het eind van de slurf een mevrouw die ons paspoort wilde zien. 

Naar de twee ingevulde lijsten, of je getest bent en/of klachten hebt, bij aankomst verplicht te tonen, werd niet gevraagd. Dat bevreemdde ons wel een beetje. 

Inmiddels zitten we enkele dagen in quarantaine, wat we helemaal niet erg vinden. Het is buiten erg koud en deze temperaturen zijn we niet meer gewend.  Een bijna locale supermarkt was zo vriendelijk om de door ons bestelde boodschappen op de aankomst dag al te leveren.

We klagen niet, we zitten warm met genoeg te eten en te drinken deze periode uit. 

Laten we hopen dat over vier maanden, als we terug willen vliegen, al dat test gedoe niet meer nodig is. Niet dat dit nu zo vervelend is, maar het kost meer dan de vlucht zelf en we geven het geld liever ergens anders aan uit. 

De weg vinden in Malta lijkt niet al te moeilijk. Zo groot is het land tenslotte niet en je hebt altijd Google maps nog. Een paar jaar geleden is ook Google Streetview hier geïntroduceerd, dus wat wil een mens nog meer. En in een zeker opzicht is het inderdaad zo eenvoudig. Maar de details kunnen je nekken.

Een gemeente en een straat vinden lukt echt wel. Maar een exact adres kan nog knap lastig zijn. Toen mijn wederhelft pas de diagnose coeliakie had gekregen, beseften we dat we daar dus voortaan terdege rekening mee moesten houden wanneer we een vakantie boekten. Zouden er voldoende gluten-vrije producten te krijgen zijn? Nu waren we daarvoor al een aantal malen naar Malta op vakantie geweest, maar hadden daar natuurlijk geen aandacht aan besteed. Dus maar eens vragen bij ons vaste hotel en daar stelde men me gerust. Geen probleem, in hun restaurants waren voldoende glutenvrije opties. 

Dan maar eens zoeken naar restaurants met glutenvrije gerechten. Tot mijn aangename verrassing vond ik zelfs een pizzeria die ook glutenvrije pizza's en pasta's aanbood. Vrouwlief was meteen enthousiast en vroeg of het ver weg was. Tot mijn verbazing bleek het net om de hoek van ons hotel te zijn, in een straat waar we heel vaak doorheen liepen. Alleen kon ik me met de beste wil van de wereld niet een pizzeria in die straat herinneren. Vreemd, maar we hebben nu het precieze adres en de rest zien we ter plekke wel.

Dat bleek iets te gemakkelijk gedacht. Op de tweede avond van ons verblijf stelde ik voor een pizza te gaan eten en dat voorstel werd enthousiast ontvangen. Dus liepen we naar de straat waar die pizzeria zou moeten zitten. We kwamen ongeveer halverwege de straat uit en keken om ons heen. Nummer 67 en we moeten op nummer 125 zijn, dus dat is niet ver meer. O kijk, daar is nummer 125. Maar dat is een makelaardij. Die zullen toch niet bijbeunen als pizzeria lijkt me. Mijn eega vroeg voorzichtig of ik heel zeker wist dat ik het adres goed had en bracht me daarmee aan het twijfelen. 'Ja zo goed als zeker, maar laten we die pizza maar een andere dag eten en ergens anders iets leuks vinden, dan check ik het als we terug in het hotel zijn'.

Dus dat deed ik en het adres was echt goed. Dan proberen we het morgen nog eens, maar dan wel meteen systematisch. Dus we beginnen aan het begin van de straat en lopen gewoon net zolang door totdat we die tent gevonden hebben. En als het nummer dan toch verkeerd is, lopen we er vanzelf langs. Dus we begonnen bij nummer één, nummer drie enzovoort totdat we weer bij die makelaar voor de deur stonden. Daarna doorgelopen, maar mooi geen pizzeria.

Goed, nog een keer dan maar heel goed opletten nu. Maar op nummer 125 zat nog steeds die vermaledijde makelaar. De overkant van de straat dan? Maar dat zijn even nummers. Toch maar proberen. Dus nummer twee, vier en bij nummer achtennegentig liepen we langs een zijstraatje. En juist in dat zijstraatje zat een terrasje dat bij een pizzeria bleek te horen. En direct naast de naam van de pizzeria zat een bordje met een nummer en ik hoef niet uit te leggen wat daar op stond. Uiteindelijk bleek de straat dus twee nummers 125 te kennen, waarvan er eentje zich tussen nummer achtennegentig en honderd bevond. Maar de pizza was fantastisch en we zijn er regelmatig terug geweest.

Nu gingen we ervan uit dat dit een geïsoleerd toeval was, totdat we naar Malta verhuisden en eerst een appartement gingen huren. We hadden een afspraak in Madliena met onze nieuwe huisbaas, die ons had uitgelegd dat we op nummer tien moesten zijn en er ook de naam van het appartement had bijgezegd. Want, zo zei hij, er waren in die straat namelijk drie nummer tien's. We hebben daar een half jaar gewoond en hij maakte geen geintje. Er waren inderdaad drie nummers tien, maar evenzo ook driemaal de nummers twee tot en met acht.

Zo kan ik nog wel even verder vertellen, maar dat zal ik niet doen. En mocht je denken dat het alleen die onwetende Hollanders zijn die zich hier suf kunnen zoeken, heb je het mis. Vanmiddag waren we een wandelingetje aan het maken toen er een auto met een Maltese dame erin naast ons stopte en vroeg of we hier een beetje bekend waren. Ik legde uit dat we hier weliswaar niet vandaan komen, maar er al wel een aantal jaar wonen. 'Ik probeer dit gebouw te vinden' legde ze uit en liet me de foto op haar telefoon zien. 'Volgens Google maps moet het hier vlakbij zijn, maar ik rijd hier nu al een tijdje rondjes en ik kan het niet vinden'. De foto zelf kwam me niet helemaal bekend voor, maar leek wel op een soortgelijk gebouw een straat verderop.Dus vroeg ik 'Zou het een bedrijfsverzamelgebouw moeten zijn, want dat zit iets verderop in de zijstraat links en dan op de hoek aan het eind van de straat'. Ze ontkende en legde uit dat het een relatief nieuw appartementencomplex zou moeten zijn. We hebben haar dus uiteindelijk helaas niet kunnen helpen, maar het kan dus de beste overkomen...

Net als zovelen beleven we niet veel op dit moment. Daarom dit keer een onderwerp waar ik zeker nog niet over geschreven heb en op zich niet spectaculair is, maar waar ik oh zo blij mee ben dat het kan. Namelijk naar de kapper gaan. Nu ben ik de enige de een kapper nodig heeft, want manlief is kaal en scheert zelf zijn hoofd.

We zijn bofkonten, wetende dat door de lock-down in Nederland er naar de kapper gaan even niet inzit. We krijgen soms foto's van vrienden toegestuurd met hun nieuwe Corona coupe, meestal staartjes. En er komen ook talrijke cartoons en filmpjes over dit onderwerp voorbij. 

Toen ik voor het eerst naar de kapper moest was het lastig kiezen. Op bijna iedere hoek van de straat vind je er namelijk één. Ik moest 400 meter lopen om er maar liefst drie tegelijk te treffen. De meest betrouwbare leek me degene die een prijslijst voor het raam had hangen. Ook heb ik even door de ramen gekeken naar het personeel en de uitstraling van de zaak. Mijn keuze heeft goed uitgepakt. 

Toen we naar een dorp verderop verhuisden ben ik er blijven komen. Ondanks het feit dat ik nu langs een tamelijk drukke weg moet lopen en uit moet kijken dat je niet van je sokken gereden wordt. Bovendien moet ik op de terugweg een aardige klim maken, wat zeker als het warm is niet meevalt.  

In ons huidige dorp zijn ook plenty kappers, dichterbij en makkelijker, maar als eenmaal iets goed bevalt verander je niet zo snel, althans ik niet. 

Inmiddels weten de dames dat ik uit Holland kom, dat ik niet zo vroeg afspreek, want dan is het nog drukker op de weg en dat ik altijd een kleurtje en knippen wil. Er is ook iemand die de nagels verzorgt , waar ook genoeg klandizie voor is. 

In tegenstelling tot Nederland zijn de meesten niet zo spraakzaam. Misschien omdat ze Engels moeten praten, wat ze wel beheersen, maar als er Maltese klanten binnenkomen dan komen de tongen meer  los. Als het heel gezellig druk is, vraag ik of ze in het Engels kunnen overschakelen en dat doen ze dan ook. 

De kappers zijn aan het begin van de Corona epidemie ook een paar weken dicht geweest. Ik had toen net gemazzeld door vlak voordat ze dicht gingen nog net een knipbeurt te kunnen krijgen. 

De eerst volgende afspraak was met schermen aan weerszijden van de stoel, visors en mondkapjes, die gedurende de hele behandeling, ook tijdens het wassen, op moesten blijven. 

Daarna verdwenen de schermen. De Corona regels worden steeds keurig gevolgd. Voldoende afstand tussen de stoelen, minder klanten per uur. Ook wordt er geen koffie meer geserveerd. Dat maakt het minder gezellig helaas.

Maar ik klaag niet, want ik kan tenminste nog mijn haar laten doen. Bovendien betaal ik de helft van wat ik in Nederland kwijt ben, dat is mooi meegenomen toch?

Allereerst willen we jullie allemaal een gelukkig, gezond en voorspoedig 2021 wensen. Moge komend jaar ons betere tijden brengen dan het afgelopen jaar. Ik gok dat iedereen de feestdagen in een rustiger sfeer dan anders heeft doorgebracht. Wij in ieder geval wel.

Omdat het niet voor de hand lag dat er mensen op bezoek zouden komen om hier misschien bij aankomst en zeker bij terugkeer in Nederland in isolatie te moeten, hadden we ons al op een rustige tijd ingesteld. Let wel, ik klaag niet. Eerste Kerstdag hier bracht ons een lekker zonnetje en achttien graden. Dus terwijl iedereen aan de traditionele Kerstlunch zat, zijn wij lekker anderhalf uur gaan wandelen, zo'n zeven kilometer in totaal.

Daarna een drankje en een hapje, wat naadloos overging in een een lichte avondmaaltijd. Niets bijzonders, we hadden geen behoefte aan een uitgebreid zesgangen menu. Oudjaar was zo'n beetje hetzelfde. Het fijne van Malta is dat ook in een gewoon jaar er alleen georganiseerde vuurwerkshows zijn en niet die totale gekte die je in Nederland hebt. En dit jaar was het uiteraard nog een tandje rustiger. Dus mijn wederhelft heeft lekker TV zitten kijken, terwijl ik wat heb gelezen en geschreven. Natuurlijk hebben we wel een glaasje champagne genomen en getoast op een beter 2021. Proost allemaal, blijft vooral gezond!

Toen we stopten met werken vroeg iedereen wat ga je dan doen? En nu nog vragen sommige mensen ons als we in Nederland zijn wat we dan zoal de hele dag doen. Maltezer zullen je die vraag niet stellen. Die kennen de kunst van het niets doen, wij Nederlanders kunnen nog veel van hen leren.  

In het begin van ons verblijf waren we druk bezig met onze huizen te vinden en naar onze zin te verbouwen en in te richten. Pas na een jaar of twee kwam er ruimte om na te denken wat we eens zouden kunnen gaan doen. En dan bedoel ik daarmee een hobby of andere nuttige bezigheid. 

Het hangt ervan af wat je onder nuttig verstaat. Want    buiten op ons terras een boek lezen met een drankje erbij is heel nuttig voor je geniet gevoel.  Maar ook een boodschapje of een huishoudelijk klusje kan erg veel voldoening geven.  

We hebben geen enkele moeite om de dag door te komen, het vult zich vanzelf. Er is altijd wel wat te doen in huis of buiten de deur. Echter door de Corona zijn de sociale activiteiten wel sterk verminderd. Soms ook doen we niets nuttigs, maar daar genieten we dan intens van.

Toch hebben we onze bezigheden wel gevonden.  Manlief is aan het boeken schrijven geslagen, ikzelf heb een online cursus Engels gedaan, wat pittig was maar wel zijn vruchten afgeworpen heeft. Om niet achter te blijven bij manlief ben ik recent ook met een schrijverscursus begonnen. Wie weet wat er nog in het vat zit.

Om toch ook nog van enig nut voor de maatschappij te zijn ( jawel daar is het Nederlands geweten weer) ben ik gestart bij de Voedselbank in Valletta. Het kostte enige moeite om erbij te komen, maar zeker ook moeite om er bij te blijven. 

Ik was goed en wel gestart toen de Corona roet in het eten gooide en de uitgifte locaties gesloten moesten worden. We zouden geïnformeerd worden als die weer open gingen, maar omdat ik maar niets hoorde, heb ik zelf contact gezocht met de manager. Zij vertelde doodleuk dat we al weer enige weken open waren.

Na nog twee keer geweest te zijn, ging ik zelf naar Nederland. Afgesproken werd dat als ik weer terug zou zijn ik contact zou opnemen met haar. Inmiddels ben ik weer gestart onder een nieuwe manager. Mijn taak is op een papier aankruisen wie zijn of haar pakketje komt ophalen en of het een pakket is voor twee of meerdere personen.

Dat is lastiger dan U denken zult. Ik krijg als ik geluk heb zelf een identiteitskaart voor mijn neus ter controle. Dit hangt af van de vrijwilliger, die de klanten opvangt. Anders wordt de naam geroepen en  al die vreemde namen door een mondkapje heen aanhoren valt geheel niet mee. 

Verder zijn er minimaal twee andere vrijwilligers die de zware pakketten van de grond tillen en aanreiken aan de klant. Tot nu toe steeds andere vrijwilligers meegemaakt, er zit geen logica in. 

Als we open gaan staan de klanten al in een grote rij te wachten en is er snelheid geboden. 

Soms staan mensen niet op de lijst en willen ze wel een pakket. Dan blijkt dat ze geen verwijzing van een sociaal werker hebben en dus niets mogen krijgen of ze komen namens iemand anders. Er moet dan overlegd worden met de manager ter plekke en zij bepaalt of iemand alsnog een gewoon of binnen- lopers pakket (voor één persoon) krijgt of niet. Dit leidt soms tot lastige situaties. 

Als ik zo het hele proces aanzie dan jeuken mijn handen om dingen aan te pakken of te verbeteren. Maar inmiddels heb ik geleerd om het maar gewoon te laten gebeuren en niet te hard van stapel te lopen. Want dat heeft bij mijn vorig vrijwilligerswerk in de gevangenis vermoedelijk averechts gewerkt. 

We zijn in de gelukkige omstandigheden om te kunnen afwisselen tussen ons geboorteland Nederland en Malta, het land waar we ons hart aan hebben verloren. Merkwaardigerwijs hebben we altijd een beetje droevig gevoel op de dag van vertrek. Zo iets van achter  moeten laten wat je zo leuk vindt. En dat geldt dan twee kanten op. 

Maar als we dan in het andere land de voordeur binnenstappen, voelt het meteen weer vertrouwd. Eén dingetje is altijd wel lastig en dat is omschakelen tussen de beide keukens. De lichtknoppen vinden in huis is nooit een probleem. Maar de eerste paar dagen koken is altijd een giller. Stel je voor, het is mijn kookbeurt vandaag. Prima, even de nodige spullen bij elkaar rapen. Even kijken, een koekenpan en twee kookpannen [verkeerde deurtje opengemaakt], o nee, die staan hier ergens anders. Dan twee snijplanken, die gelukkig in beide keukens op het keukenblad staan. Nu alvast de tafel dekken terwijl de boel staat te pruttelen. De borden kan niet missen, die staan ongeveer op dezelfde plek. Maar nu het bestek, te veel laden...

En natuurlijk moeten we de voorraden weer aanvullen. We proberen bij vertrek de koelkasten altijd zo leeg mogelijk achter te laten en dus moet er de dag na aankomst dringend gewinkeld worden. Dus net voordat we uit Nederland vertrokken, hadden we nog een bestelling geplaatst bij onze vaste supermarkt die ze de dag na aankomst zouden bezorgen. Zoals altijd namen we de vlucht van laat in de middag van Schiphol, zodat we rond acht uur op Malta aankwamen.

Tot zover alles goed, nu eerst een hapje eten. Daarvoor gaan we op de luchthaven altijd naar 'Fat Harry'. Helaas bleek die dicht te zijn in verband met de Covid-19 maatregelen, daar hadden we even niet aan gedacht. Het is niet anders, dan eerst maar naar huis. Een half uurtje later openden we de voordeur, schakelden elektra, water en gas weer in en bestelden online een maaltijd.

Eén van de voordelen van Malta is de enorme keuze aan restaurants die maaltijden bezorgen. En natuurlijk zijn er in Nederland ook genoeg bezorgservices, maar toch staat dat niet in verhouding. Natuurlijk, woon je in de grote stad dan is er keus genoeg, maar anders is de keus toch beperkt. En uiteraard realiseer ik me dat dit ook te maken heeft met de kleinere afstanden in Malta. Desalniettemin is het een zegen dat je om kwart voor negen thuis kunt komen, online bestelt en om kwart over negen aan de maaltijd zit.

De volgende morgen ben ik bij de lokale supermarkt om de hoek even snel wat zaken voor het ontbijt gaan halen. Nog een voordeel, er zijn hier zo ontzettend veel lokale supermarktjes. Enkele uren later stopte de bestelbus voor de deur en konden we dankzij de altijd vriendelijke bezorger de koelkast weer vullen.

Aan de ene kant is het erg geruststellend en aan de andere kant ietwat surrealistisch om 's morgens in Nederland te ontbijten, de laatste was te doen, te strijken en de afwas te draaien om vervolgens aan de reis te beginnen en in Malta het avondeten te gebruiken. Let wel, we klagen niet.

De afgelopen weken zijn omgevlogen. Nadat we alle verplichtingen achter de rug hadden, brak de tijd voor leuke dingen aan. 

Naast het bezoeken of ontvangen van familie en vrienden zijn we een lang weekend in de Ardennen geweest met onze naaste familie. Dat was nog even spannend met alle, steeds wisselende Corona regels, maar uiteindelijk lukte het om iedereen bij elkaar te hebben. 

Deze weekenden zijn redelijk traditie inmiddels en staan er om bekend dat er veel gegeten en geborreld wordt en verhalen over vroeger opgedist worden. Handig voor de nieuwkomers. Gelukkig kon er ter compensatie van alle kilos ook gewandeld worden. Iedereen in zijn of haar eigen tempo weliswaar. Het weer werkte mee, flink wat zonneschijn.

Daarna hebben we nog een paar dagen Borkum, een Duits waddeneiland bezocht. Van ons huis naar hartje centrum al met al drie uur, dat houdt in de boemel naar Eemshaven, boottochtje van circa vijftig minuten en daarna met een toeristentrein naar het centrum vervoerd. Erg gemoedelijk allemaal. 

Ook hier hadden we over het weer niet te klagen. We konden in die paar dagen een aardig overzicht van het eiland krijgen. Brede mooie stranden, voldoende restaurants en cafeetjes en voldoende wandelpaden. Voor herhaling vatbaar. 

Dat we deze tripjes konden doen is ook mazzelen. Door de huidige strengere Corona maatregelen was reizen naar België niet meer mogelijk geweest zonder negatieve test of quarantaine verzoek. Maar ook naar Duitsland was het moeilijker geweest. Wat wel opviel was dat in beide landen mondkapjes dragen in openbare ruimtes verplicht was en iedereen zich daar netjes aan hield. 

Zoals het er nu uitziet kunnen we over ongeveer tien dagen gewoon terugvliegen naar Malta. En wacht ons daar vooralsnog geen verplichte quarantaine. Maar als we  één ding geleerd hebben de afgelopen maanden, dan is het wel dat niets zeker is. 

We kijken er naar uit. Het weer is daar nog heerlijk, de korte broek kan nog aan, terwijl het in Nederland al echt herfst is en blijft. 

We zijn weer even terug in Nederland. We hadden behoorlijke mazzel qua temperatuur. Bij vertrek een dagtemperatuur van zo'n dertig graden en bij aankomst op Schiphol ook. Deze keer in ieder geval geen klimaatschok. De reis ging verder lekker voorspoedig, tien uur van deur tot deur.

Dat was dan inclusief een taxi-ritje van een half uur, gevolgd door iets meer dan twee uur voornamelijk wachten op het vliegveld, een vlucht van drie uur, een uur overstaptijd en daarna ruim twee uur in de Intercity, weer een half uur overstaptijd, een half uur boemeltje en een kwartiertje lopen.

Het is voor ons inmiddels een normale ervaring geworden en we horen hetzelfde van vrienden die ook in meerdere landen wonen. Het mooie is dat je weggaat van huis en toch ook weer thuis aankomt. Geen aanpassingen nodig, niet zoeken naar de lichtknop, dat soort dingen. Lekker vertrouwd dus.

De eerste weken zijn we altijd wel bezig met familiebezoeken, kleine klusjes zoals tandarts/opticien/ziekenhuis bezoeken. Inmiddels zijn we zover dat we ook toekomen aan de dingen die we zelf leuk vinden om te doen. Dat neemt niet weg dat we nog genoeg mensen gaan opzoeken en andere klusjes doen. Ach, het houdt je van de straat...

Het is komkommertijd, voor dit blog moet ik teruggrijpen naar wat kleine, typisch Maltese, gebeurtenissen van een paar weken geleden. 

Inmiddels is het al weken kurkdroog, maar toen we op een keer boodschappen aan het doen waren begon het ineens behoorlijk  te plenzen. We zullen maar zeggen dat het Maltese KNMI ook niet zo betrouwbaar is in zijn voorspellingen.

Gelukkig konden we buiten onder een afdakje schuilen. Toen het een beetje leek op te klaren, waagden we ons op weg naar huis. Maar dat viel niet mee. De winkelstraat waar we liepen ligt op hoogte en dat wil zeggen dat al het regenwater met een noodgang naar beneden stroomt.  En u begrijpt we moesten naar beneden. Wetende dat de afvoerputten  al dat vocht niet aan kunnen.  

We hebben eerst nog geprobeerd om via wat zijwegen zigzaggend de juiste weg te vinden, maar om te voorkomen dat we tot onze enkels in het water zouden staan,  zat er uiteindelijk niets anders op dan de hoogte weer in te gaan. Via een grote omweg lukte het thuis te komen. Wat een tochtje van tien minuten zou moeten zijn werd uiteindelijk ruim anderhalf uur. Maar onze voeten zijn wel droog gebleven. 

Het volgende incident gebeurde in dezelfde week. We zaten op de terugweg naar huis in een bus. Deze wilde op een gegeven moment links af slaan een smalle straat in. Dit kon niet omdat er een grote kraan in de weg stond en het zag er niet naar uit dat die snel zou weggaan. Met als gevolg dat de bus door moest rijden. 

Onze chauffeur was blijkbaar niet zo goed in de weg vinden, want na een paar zijstraten gepasseerd te zijn met een inrij verbod zette hij de bus aan de kant. Hij was verdwaald. Dat werd ons ook verteld. Er was nog één medepassagier, die iets meer haast had dan wij. 

Na uitgebreid overleg met de centrale, waar uiteraard enige tijd overheen ging, werd besloten de weg te vervolgen richting het academisch ziekenhuis. De chauffeur wist dat gelukkig te vinden en vervolgde vanaf daar zijn route.  Een groot deel van de route werd dus gewoon overgeslagen.  

Het zal wel weer boze telefoontjes hebben opgeleverd van mensen die tevergeefs op de bus hebben gewacht.  Maar misschien ook niet, want iedereen die regelmatig met de bus gaat weet dat dit kan gebeuren. Wij winden ons er niet meer over op, hebben een beetje de Maltese mentaliteit overgenomen. 

Tot slot, terugkomend op ons vorige blog, hebben we een verheugende mededeling. 

Wij zijn met vlag en wimpel geslaagd voor ons Maltees examen.  We zijn serieus aan het overwegen of we ons inschrijven voor het volgende niveau. Wie had dat gedacht. 

De afgelopen 4 weken stonden in het teken van onze Maltese les en examen. We hadden ons vooraf aan de cursus voorgenomen alleen wat basis kennis op te doen en later op eigen kracht verder te gaan, middels aangeschafte boeken en bijbehorende CD's. 

Dit voornemen konden we volhouden tot de laatste les. De lessen waren sinds de sluiting van de scholen en universiteit, vanwege de corona , online gegaan en dit was heel goed te doen. Wij vonden het wel prettig, want het scheelde ons veel reistijd.  

In de laatste les vertelde de lerares het inmiddels sterk uitgedund groepje, dat ze verwachtte dat we ons allemaal zouden opgeven voor het examen. Ze zei dat het mondeling examen verviel en dat we vijf dagen de tijd hadden om het schriftelijk examen thuis te maken. Inderdaad een unieke kans, die we maar gegrepen hebben. 

Zonder Corona hadden we in een leslokaaltje bijna twee en een half uur gekregen om het schriftelijk te maken, een vrijwel onmogelijke opgave vonden we. Bovendien konden we thuis gebruik maken van ons cursusboek, aantekeningen en andere hulpmiddelen. 

En dan later nog een keer te terug voor een luistertest of spreekvaardigheid test. We kijken wel eens naar de Maltese TV, verstaan dan enkele woorden, maar waar het echt over gaat hebben we geen flauw idee van. 

Dus dat zou het hem niet worden. 

Na de laatste les hadden we nog ruim drie weken om ons voor te bereiden. En dus stortten we ons op wat we geleerd hadden. Iedere dag hebben we minstens vier uur eraan besteed. Tijdens het eten begonnen we werkwoorden te vervoegen en zelfs 's nachts als ik even wakker werd kwamen de voorzetsels en andere grammaticale  onderdelen voorbij. 

En eerlijk is eerlijk na die periode hadden we het idee dat we het een beetje begonnen te snappen. Met de nadruk op een beetje, want er zijn teveel uitzonderingen op regels om het zo even uit de mouw te schudden.  En lang niet alle uitzonderingen waren terug te vinden in de cursus of boekwerken. 

Ook kwam er een zekere examen stress opzetten. Er stond niets op het spel, maar je wilt niet falen. Bij mij speelde in ieder geval ook eergevoel een rol. 

En dus werd ons dagelijks wandelingetje, niet-noodzakelijke bezigheden en huishoudelijke verplichtingen uitgesteld tot na het examen. 

We hebben de docent moeten beloven het examen niet door een Maltees te laten maken, die belofte was makkelijk na te komen. Het examen zelf viel ons reuze mee. De proef examens die we met de groep geoefend hadden waren lastiger vonden we. Of leek het maar zo, want toen hadden we nog niet echt gestudeerd. 

Waar het kon hebben we ieder geprobeerd de vragen vanuit onze eigen benadering te beantwoorden. Dit om te voorkomen dat de docenten die het zullen nakijken denken dat we elkaars werk hebben gekopieerd. Maar bij sommige vragen kan dit uiteraard niet. 

Ruim voor de inzendtermijn hebben we ons werk ingestuurd. Want op een gegeven moment ben je er wel klaar mee. Ook kwam het gevoel van vroeger terug, het gevoel dat als je er te lang naar kijkt je meer gaat twijfelen en de antwoorden verkeerd veranderd. Je eerste ingeving is vaak het beste. 

We zullen nog even geduld moeten hebben voordat  de uitslag binnenkomt. Diep in ons hart denken we dat we het wel gehaald hebben, maar wie weet worden we straks met de neus op de harde feiten gedrukt. 

We hebben in ieder geval weer even ervaren hoe het was om weer jong te zijn.......

In Malta is men, net als in de rest van de wereld, voorzichtig bezig met het versoepelen van de Corona maatregelen. In Malta betekent dit dat onder andere niet-essentiële winkels weer open mogen, mits er voldoende voorzorgsmaatregelen zijn getroffen.

Het gebruik van een mondkapje in winkels en het OV is verplicht. De minimum afstand tot anderen bedraagt hier twee meter. Bij binnengaan van een winkel dient men de handen te ontsmetten. Natuurlijk vindt bijna niemand het prettig om zo'n mondkapje om te hebben maar iedereen houdt zich er braaf aan. Vanmiddag waren we een flinke wandeling aan het maken en op de deur van een winkel zag ik een bord met 'Superhelden dragen ook maskers'. Ik vond het goed gevonden, je neemt iets negatiefs en met een paar woorden wordt het positief.

Elke winkeleigenaar gaat op een eigen manier om met de omstandigheden. In Malta zijn behoorlijk veel kleine tot zeer kleine winkeltjes, waar afstand houden best lastig is. Maar mensen zijn vindingrijk. De eigenaar van de ijzerhandel om de hoek van de straat bedacht het volgende. Hij spande een grote rood-witte ketting voor de ingang en bedient zijn klanten vanachter die ketting terwijl zij zelf buiten blijven. Afgelopen week had ik een speciaal boortje nodig en stond hij aan de buitenkant van zijn ketting tegen de pui te hangen bij gebrek aan klandizie. Dus ik vroeg of hij van het lekkere weer stond te genieten (want dat was het) en hij zei 'Nee ik wilde even kijken wat er allemaal in de buitenwereld gebeurt'. Ik haalde mijn schouders op en zei 'Niet veel'. Hij zuchtte eens en antwoordde 'Weet je dat ik daar al bang voor was? Maar wat kan ik voor je doen?'

In de supermarkt waar we onze dagelijkse boodschappen halen, is het lastig voldoende afstand te houden. Paul, de eigenaar, doet er alles aan om het zo veilig mogelijk te maken. Dus staat er een ontsmettingsmiddel bij de ingang en draagt iedereen een mondkapje. Afgelopen donderdag ging ik wat spullen inslaan en trof hem zelf achter de kassa. We maken altijd even een praatje dus ik vroeg hoe het met hem ging. 'Ach we overleven en met jullie?' antwoordde hij. Ik zei dat we niet mochten klagen, wees op zijn mondkapje en zei 'Staat je leuk'. In ieder geval kon ik hem weer even laten lachen.

Vandaag tijdens onze wandeling bemerkte ik dat veel mensen een mondkapje om hebben, maar dat buiten winkels dan naar onderen trekken. Opeens besefte ik dat je ze zo ook kunt gebruiken om je onderkinnen wat meer steun te geven, ideaal.

Houd het veilig en blijf gezond beste mensen.

We komen er niet onderuit om dit keer een blog te schrijven over het virus wat de hele wereld momenteel in zijn greep houdt, en dus ook ons. 

Wij waren aanvankelijk wat lacherig over de berichtgeving en maatregelen, zo moesten we na  terugkomst uit Kaap Verdië op het vliegveld in Malta door een koortsscanner, maar inmiddels nemen we het zeer serieus. 

Achteraf hebben we nog geluk gehad dat we op vakantie konden en niet direct daarna in quarantaine moesten, want die maatregel werd vrij snel na onze thuiskomst ingevoerd. Bijna zonder vooraankondiging ook, waardoor menig toerist overvallen werd door de verplichting veertien dagen op zijn kamer in het hotel te moeten verblijven. 

Inmiddels is het vliegveld gesloten voor toeristen gaan er slechts nog enkele repatriërings vluchten naar een paar landen binnen Europa. Maar we hebben besloten om daar geen gebruik van te maken.

Daar hadden we een aantal argumenten voor, maar de belangrijkste is dat we ons hier veiliger voelen dan in Nederland, omdat het virus zich hier wat milder gedraagt en de getroffen maatregelen effect hebben op de verspreiding ervan.

Die maatregelen wijken niet eens zoveel af van die van Nederland. Ook hier is social distancing belangrijk, echter geen anderhalve, maar twee meter ruimte tussen mensen.  Groot verschil is dat hier ontzettend veel getest wordt en uitgebreid contactonderzoek wordt gedaan als er een persoon besmet is geraakt. 

Dat levert aardig wat "gevalletjes" op, die allemaal de verplichte quarantaine moeten doorstaan. Doorbreek je die dan zijn de boetes niet mals. De politie controleert streng en komt meerder keren per dag kijken of je thuis bent, en zo niet kan dat je 10.000 euro! lichter maken. 

De Maltese bevolking houdt zich in het algemeen vrij netjes en consequent aan de maatregelen. Uiteraard zijn er uitzonderingen, net als in ieder land, maar ook daar wordt streng tegen opgetreden. 

Wat zijn de consequenties voor ons nu? Onze logees die eind maart zouden komen, hebben hun reis , begrijpelijk,  geannuleerd. Gelukkig kunnen we nog wel naar buiten voor een wandelingetje. Verder zijn niet essentiële winkels dicht, zoals restaurants en bars, bioscoop, kledingzaken, scholen etc. 

Een bezoekje aan de supermarkt kan dus ook, maar bij sommige grote supermarkten wordt voor binnenkomst je temperatuur gemeten. Is die hoger dan een bepaalde waarde dan loop je de kans niet toegelaten te worden. Niet echt uitnodigend, vandaar dat er heel veel online wordt besteld. Met uitverkochte (voedings)middelen , lange levertijden en chaos tot gevolg. 

Grappig is dat we onze Maltese les nu ook online krijgen. Even wennen, maar daardoor maken we toch nog kans op ons certificaat van deelname. Van examen doen zien we toch maar definitief af. 

Uiteraard missen we nu onze contacten met vrienden en familie en afspraken in Nederland. Dat is jammer, maar we appen en skypen veel om toch in contact te blijven. 

Ook in Malta is het redelijk saai, zonder sociale contacten en activiteiten buiten de deur. Een troost is dat de halve wereld dit probleem ook heeft. Vervelen doen we ons echter niet. Er valt nog genoeg te klussen en te lezen. 

Belangrijkste doel is gezond te blijven. Stay safe zoals ze hier zeggen. Laten we hopen dat we in augustus wel naar Nederland kunnen komen en dat de tijden dan beter zijn. We genieten in ieder geval van het mooie weer dat begonnen is en het buitenleven op ons terras. 

Sinds ik ruim 11 jaar geleden te horen kreeg dat ik aan coeliakie lijdt, is glutenvrij of gluten free volledig geïntegreerd in ons leven. Als je je er een beetje in verdiept is er goed mee dealen en merk je nauwelijks dat je dieet beperkingen hebt. 

Inmiddels weet ook onze hele sociale kring er van en leidt het niet tot noemenswaardige problemen. Dit geldt ook voor horeca gelegenheden in Nederland. Bijna elke restaurant - en café medewerker, op de beginneling na soms,  weet wat het betekent en laat het uitgekozen gerecht aanpassen.  Een enkele keer is dit niet mogelijk. De kennis over het ziektebeeld is de afgelopen jaren beduidend groter geworden. 

Hoe anders was dit elf jaar geleden? Toen was er een beperkte keuze van produkten in de winkels en stond op de menukaart niet aangegeven of iets gluten bevatte of niet, wat tegenwoordig een verplichting is. Mogelijk is het bewustzijn rondom gezonder eten hier  ook debet aan. 

U zult begrijpen dat ik enigszins benauwd was toen we, vlak na het stellen van de diagnose, naar Malta op vakantie gingen. Voor de zekerheid had ik nog wat pakjes brood  als noodvoorraad meegenomen. Onze vreugde was groot toen bleek dat er veel meer glutenvrije produkten te krijgen waren dan in Nederland. Was dit niet zo geweest dan hadden we zeker overwogen niet te emigreren. 

Tegenwoordig is de hoeveelheid en variatie in dergelijke produkten alleen maar toegenomen. Zelfs de kleinste supermarkt heeft wel een plank in een schap ermee gevuld. Er is nog steeds meer te krijgen dan in Nederland. Ook als we uit eten gaan stuiten we niet op problemen, zelfs een pizza is mogelijk behalve als het heel druk is in de zaak.

Tijdens andere vakanties vind ik ook wel mijn weg, hoewel we van te voren wel altijd even checken of er iets over te vinden is in het desbetreffende land. Als dat niet lukt of onduidelijk is wordt dat land wel vermeden.   

Afgelopen maand waren we in Kaap Verdië, wat een contrast. In de locale supermarktjes was er niets glutenvrij te vinden, toen we ernaar vroegen was er één persoon die in gebrekkig Engels vertelde dat ze normaliter wel iets hadden, maar nu helemaal niets. 

In restaurants werd niet begrijpend gekeken als ik vroeg of het gerecht de voor mij juiste ingrediënten had. Over de menukaart te zwijgen. Ons hotel scoorde aanzienlijk beter, maar ook hier wist lang niet iedereen waar we het over hadden.

Al gauw bleek echter dat er heel naturel gekookt wordt en de meeste gerechten dus heel veilig waren. Echt gelukkig werd ik van twee Italiaanse restaurantjes. Bij de één kon ik pasta eten, bij de ander was het hele menu afgestemd op gluten free, dat was in andere opzichten trouwens ook geweldig. 

Echte aanraders dus. 

Malta is dus een prima land voor een coeliakie patiënt. De overheid verstrekt vouchers die de inwoners kunnen inwisselen bij diverse winkels en apotheken. Het bedrag van de voucher is 45 of 50 euro per maand, afhankelijk van de leeftijd of inkomen. Je moet dan wel een bewijs kunnen overhandigen dat je 'eraan lijdt'. 

Dit geldt niet voor buitenlanders overigens. 

Waarschijnlijk hebben we al eens een blog gewijd aan het verkeer. Dan is dit keer mogelijk een deel herhaling.

Iedereen weet dat er teveel autos in Malta zijn en dat  er bijna dagelijks files staan, vooral tijdens de spits. Er wordt veel gemopperd, zeker ook als er wat nieuws bedacht wordt om die files aan te pakken. 

Er zijn wel  een aantal dingen geprobeerd, maar hier protesteren de mensen al als ze parkeergeld moeten betalen.  

Inmiddels is het ons duidelijk dat Maltezer trouw aan hun auto zijn. Als ze moeten kiezen tussen dagelijks geen warme maaltijd  of geen auto, dan kiezen ze ervoor de warme hap te laten staan. Het is echt een status symbool. 

Het lijkt ons niet leuk om iedere dag weer door dat verkeer heen te moeten, zeker ook omdat men zich niet zo nauw aan de verkeersregels houdt, en veel tijd kwijt bent om dat ding ergens te parkeren.

Wij hebben  nog steeds geen auto, omdat we ons heel aardig kunnen redden met de benenwagen, de bus en als dat echt niet mogelijk is met de taxi. 

Wat je hier tegenwoordig ook veel ziet zijn e -scooters. 

Deze worden vooral gebruikt door jongeren, maar we hebben ook wel eens zakenmensen, volledig in pak, aktetas onder de arm, op zo'n ding voorbij zien scheuren. En helling af gaat het echt snel, waarbij  je mag hopen dat de remmen goed zijn afgesteld. 

Nu heeft de regering recent wat regels opgesteld over het gebruik van deze scooters. 

Je moet 18 jaar zijn, een rijbewijs hebben en desgevraagd een registratie -en een verzekeringsbewijs kunnen  laten zien. Dat laatste lijkt ons meer dan verstandig, gezien de ongelukken die er toch al mee gebeurd zijn. Ook wordt de snelheid beperkt tot maximaal 20 km/uur, maar op stoepen en boulevards mag je maar de helft hiervan. En uiteraard is goede verlichting ook een vereiste. 

Het zal ons benieuwen welke gebruiker deze regels inmiddels kent. Want er staan forse boetes op als je aangehouden wordt en je niet aan de verplichtingen kan voldoen.  Maar in de praktijk zien we nog weinig veranderingen wat snelheid betreft. 

Een gemiste kans is het wel om mensen uit hun auto te krijgen. Automobilisten moeten ook allemaal aan die eisen voldoen, maar mogen en kunnen harder (mits niet in de file uiteraard) en zitten heel wat aangenamer, zeker als het slecht weer is. De fietsersbond was dan ook niet blij met deze regelgeving. 

Maar voorlopig zal alles wel bij het oude bijven. Bij iedereen die voorbij komt vliegen, vragen we zachtjes in onszelf grinnikend, of we van die persoon zijn rijbewijs mogen zien. En of we even mogen vangen. Want zoals bij zoveel dingen hier op dit eiland laat de controle nogal te wensen over. Je ziet nooit een agent. 

En zolang de regering geen duidelijke anti-auto maatregelen treft zullen er nog dagelijks een tiental auto's bijkomen en de filedruk alleen maar toenemen. 

Op het moment dat ik dit schrijf, zijn de feestdagen al bijna voorbij. Alleen oud en nieuw nog. Of je nu in Malta of in Nederland bent, er valt niet aan te ontkomen. Er zijn natuurlijk wel wat verschillen. In Nederland beginnen we de maand met Sinterklaas op 5 december. Sinterklaas is met name gericht op kinderen, maar veel volwassenen vieren het ook nog. Zij zijn met name ook gek op alle speciale Sinterklaas snoeperijen die een integraal onderdeel van het feest vormen. In Nederland zie je dat snoepgoed steeds eerder in de winkels verschijnen. Voor mijn gevoel zag ik het eerste eind van de zomer al langskomen.

Nou ja, het is natuurlijk ook een heel gedoe voor winkeliers al die feestdagen. In de weken en maanden voor Sinterklaas wordt er zwaar marketing bedreven. Alle grote winkelketens beginnen folders rond te strooien en tenzij je een Nee/Nee sticker hebt, loopt je brievenbus over van de felgekleurde foldertjes met reclame voor het ultieme speelgoed en natuurlijk de allerlekkerste snoepjes. Alle winkels beconcurreren elkaar als dwazen om hun omzetcijfers maar te halen en op 6 december kunnen ze dan op adem komen en kijken of ze de records van vorig jaar hebben gebroken. Op adem komen? Dat dacht ik niet, want het is al weer bijna Kerst, dus snel de Sinterklaas versieringen opruimen en de kerstballen in de etalage. En we beginnen weer van voor af aan. Iedereen stort zich op de kerstinkopen, rent naar de winkels want we moeten het allerbeste kerstcadeau vinden voor onze geliefden. Met name gedurende de laatste dagen voor Kerst zie je mensen als kippen zonder kop door de winkels rennen, omdat ze zich gerealiseerd hebben dat ze nog niets voor oud-tante Melanie hebben gekocht, die ze eigenlijk ook niet verwachtten, maar wederhelft vond het leuk haar uit te nodigen en is even vergeten dat ook tegen jou te zeggen.

Nou ja, het is Kerstavond en al naar gelang de godsdienstige voorkeur begint de viering. Daarna eerste Kerstdag en we kunnen eindelijk al die cadeautjes openmaken en ons afvragen welke zieke geest deze pràààchtige kersttrui (jakkes) zo goedbedoeld voor ons heeft uitgezocht. O kijk, wat een joekel van een rendier op de rug en dan de Kerstman op zijn slee, met grote felgekleurde letters HOHOHO, geweldig gewoon. Geef even mijn zonnebril aan schat, dank je.

En dan hebben we het Kerstmaal nog; misschien hebben we iets te veel gegeten. Maar geen zorgen, de goede voornemens voor het nieuwe jaar zijn gemaakt en die zijn hartstikke realistisch natuurlijk. Even op mijn lijstje kijken. Weet je wat, ik zet er een kolom naast met per voornemen een schatting hoe lang ik het vol ga houden. En kijk eens wat ik in de keuken vond, zijn we toch gisteren helemaal vergeten een stukje van deze traditionele zelfgemaakte taart te nemen. Wil je een stukje lieverd, kom op, een klein stukje maar, alsjeblieft. Hij is wat machtig, eet smakelijk. En machtig is-ie zeker, alsof ze een baksteen door je strot schuiven. Maar je glimlacht dapper en vertelt oma hoe lekker hij is, heerlijk gewoon!

Nou ja, het aftellen naar oudjaar is begonnen. In Nederland moet je dan vuurwerk gaan inslaan. En natuurlijk beter dan hetgeen die griezel van hiernaast vorig jaar had. Iedereen keek vol bewondering naar zijn tig-miljoenklapper die meer dan een kwartier knalde. En daar stond jij dan met je lullige beginnerspakketje. Dat doen we dit jaar wel even anders. De vuurwerkfolders waarmee je brievenbus afgelopen week zijn dichtgemetseld, beloven dat dit pakket echt het dak eraf blaast. Dat zal je buurman leren. Ik lees juist dat er dit jaar  77miljoen aan vuurwerk is verkocht, een nieuw record. Gefeliciteerd allemaal.

In Malta is er wel wat vuurwerk met oudjaar, maar dat is volledig georganiseerd en duurt een kwartier maximaal. Hier zul je geen mensen zelf vuurwerk zien afsteken en dat kan ik niet heel erg vinden. Nu kun je waarschijnlijk zelf beredeneren waar ik oud en nieuw bij voorkeur doorbreng.

Namens ons beiden een gezond en gelukkig 2020 gewenst.

Helaas had ik ( vrouw) begin deze maand een hernieuwde kennismaking met het academisch ziekenhuis, het Mater Dei. 

Ruim twee jaar geleden waren we erg te spreken over de zorg en snelle behandeling, hoe zou het deze keer gaan? 

In verband met  hartklachten kwam ik met een ambulance op de spoedeisende hulp terecht. Waar het een drukte van belang was. Het bleek nog een relatief rustige dag te zijn. Patiënten lagen in de talrijke behandelkamers of ervoor in de gang, of zaten geduldig  op een stoel te wachten. 

Er kwam regelmatig bij mij iemand langs om wat te doen of te vragen. Vaak was het onduidelijk wat de functie van die persoon was, de dokters waren onmiskenbaar herkenbaar aan hun stethoscoop.

Om duidelijkheid te krijgen wat er aan de hand was was uitlezen van de pacemaker noodzakelijk.  Dit gebeurde in een uiterst afgelegen wanordelijk kamertje, waarbij de  techneut langs de rug van haar collega, die stoïcijns zijn werk bleef doen, het toch voor elkaar kreeg een goede uitdraai te maken. 

Het leverde tevens de diagnose atrium fibrillatie op, met als consequentie dat ik een nachtje ter observatie moest blijven op één van de hartafdelingen. U zult begrijpen dat ik daar niet blij mee was, temeer daar we logees hadden. Het kostte manlief enige overredingskracht om me te overtuigen dat het beter was naar het advies te luisteren. 

Het gaf me anderzijds de gelegenheid om goed te observeren hoe het in het ziekenhuis toegaat. Normaal verwacht je een opname gesprek met een verpleegkundige, maar ik kreeg een monitor kastje om en dat was het. Nadat de afdelingsarts langs was geweest, met het verhaal dat ik de volgende dag weg mocht als het goed ging, zelf erachter heen gegaan of ik nog iets te eten kreeg.

Uiteindelijk kwam er wat, maar helaas niet glutenvrij en met de hoeveelheid kon je nog geen holle kies vullen. Het was dus maar goed dat manlief nog wat hapjes had kunnen kopen in het winkeltje en ook wat water. Vreemd, want behalve koffie of thee bij de maaltijden kwam er geen extra vocht voorbij. 

Na het bezoekuur begon het grote vervelen, gelukkig dat ik mijn mobiel met oplader bij me had. Omdat ik wel mobiel was kon ik af en toe een rondje door de gang maken, waar me voortdurend door medepatienten de vraag werd gesteld of ik dat uit verveling of om te oefenen deed.  Er is geen televisie op de kamer of een ruimte waar je even kunt ontspannen. 

Er was een zeer onrustige man op de afdeling waar wel twintig mensen omheen zaten, waarschijnlijk familie. Toen die weg waren merkte ik op dat er continu iemand van de verpleging naast zat om hem zoveel  mogelijk te kalmeren.  Helaas hielp het niet erg , want die man hield ons de hele nacht wakker.

Positief was dat de nachtzuster me uitgelegde waar de bel was, die was zodanig ver weggestopt dat ik die in geval van nood nooit had kunnen vinden. 

De ochtend begon erg vroeg, toen ze mijn buurman een pilletje kwamen brengen. Om half zes zat ik al aan mijn ontbijt, dat nadat ik eerst twee gewone boterhammen had gekregen, bestond uit een klef glutenvrij bolletje. 

Al vroeg kreeg ik groen licht om naar huis te mogen, de artsen beloofden binnen een uur terug te komen met een recept. Dat uur werden uren helaas. Diverse keren heb ik aan de balie gevraagd waarom het zolang moest duren. 

Wie er tot het verpleegkundig personeel behoorde was niet even duidelijk. En de hoofdzuster, die in een aparte kamer zat, verwees me weer naar de balie. De hiërarchische structuur was erg zichtbaar; er worden geen zelfstandige beslissingen genomen, de dokter is heilig. 

Al met al toch een nuttige ervaring. De medische zorg is als goed te beoordelen, op de afdeling kan wel het een en ander verbeterd worden, met name in de catering en op activiteitengebied.

Nu we inmiddels drie jaar in Malta wonen, leek het ons wel eens tijd om te Maltese taal een beetje machtig te worden. In de dagelijkse praktijk heb je dat hier niet echt nodig aangezien iedereen Engels spreekt en verstaat. Toch vonden we het de poging zeker waard. Ten eerste omdat een taal ook een beter inzicht geeft in de cultuur en de dagelijkse gewoonten. Ten tweede omdat het gewoon prettig is als je Maltese mensen in hun eigen taal kunt aanspreken, al is het op nog zo'n basaal niveau.

Dus hebben we ons afgelopen zomer ingeschreven voor een cursus Maltees als vreemde taal. Deze wordt georganiseerd in het kader van de volwasseneneducatie en goeddeels gefinancierd door de overheid. Tot onze verrassing kost de cursus ons.... helemaal niets. Voor EU burgers zijn de basiscursussen Maltees, Engels en rekenen gratis. Voor niet-EU ingezetenen kosten ze het duizelingwekkende bedrag van 35 euro voor de hele cursus van acht maanden, dus daar hoeft niemand het voor te laten.

De cursus wordt op verschillende locaties gegeven, maar wij hebben gekozen voor de centrale locatie in Msida, ofwel l-Imsida zoals het in Maltees heet. Drie weken geleden zijn we begonnen; de klas bestaat uit een bonte mix van nationaliteiten, van Italiaans via Grieks, Turks, Filippijns tot Zuid-Afrikaans en natuurlijk Nederlands. Iedereen heeft zo zijn eigen motivatie om de taal te willen leren. De meeste mensen in de groep werken hier en sommigen hebben een Maltese partner. Wij zijn overduidelijk de oudsten in de groep.

Onze docent is zeer toegewijd en ervaren. Ze probeert op werkelijk iedere vraag in te gaan. Dit helpt de deelnemers ook de taal meer in haar context te zien. Zo legde ze ons bijvoorbeeld in de eerste les uit dat 'bir' bron betekent, hoe je de 'i' uitspreekt en wat het verschil in uitspraak is tussen 'i' en 'ie', wat nogal anders is dan in het Nederlands. Omdat Malta niet beschikt over rivieren met zoet water, vroeg iemand zich af waar die bronnen dan hun water uit betrokken en waarom het zoet was en niet zout.

Nu kon onze docent uiteraard het proces niet uit de losse pols uitleggen, maar ze deed wel heel erg haar best uit te leggen hoe vroeger huisvrouwen naar een gemeenschappelijk wasruimte gingen waarin een bron lag, om daar de was te doen. Ook vertelde ze dat die vrouwen tijdens de was speciale liedjes zongen waarvan ze de tekst ter plekke bedachten. Datzelfde gebruik was er onder de boeren; het was ook een middel om de laatste nieuwtjes uit te wisselen. De muziekstijl heet 'Għana'. Daarna opende ze Youtube om te laten zien dat er nog steeds Maltese artiesten deze stijl beoefenen, wat uiterst vermakelijk was.

Terug naar de Maltese taal. Die is best lastig, ten eerste omdat het een Semitische taal is, met wortels in het Arabisch. Desalniettemin wordt het latijnse alfabet gebruikt, aangevuld met wat extra letters. In totaal kent Maltees dertig letters. Het tweede aspect dat het lastig maakt, is het feit dat er wel regels zijn binnen de taal, maar ook heel veel onregelmatigheden die je gewoon moet kennen.

Al met al is het leren van deze taal een interessant proces. Natuurlijk kun je er na vier lessen nog niet alles over zeggen, maar we beginnen inmiddels wat woorden en zinsneden te herkennen in ieder geval.

Ons verblijf in Nederland zit er bijna op. Het was goed, maar erg vermoeiend. Nauwelijks tijd voor ons zelf gehad. We zijn hard aan vakantie toe. Hoe komt dit toch? 

We hebben veel ontmoetingen gehad met familie, vrienden en kennissen, die allemaal zeer waardevol waren. Een deel hiervan moest ingehaald worden, omdat mijn ziekenhuis opname van april roet in het eten gooide. Een ander deel was extra, zoals een reünie met mijn oude dispuutgenoten. 

Terwijl ik dit schrijf valt het woord moeten op. Waarom moest iets ingehaald worden, het kan toch ook naar een volgend keer? Blijkbaar leggen we ons zelf druk op of voelen we druk door onze omgeving. Het moet echt anders volgende keer. 

Het is belangrijk om contact te blijven houden met je sociale kring in Nederland. Ten eerste kost het tijd om sociale contacten in een vreemd land op te bouwen en ben je blij als je andere mensen ziet als je in Nederland bent. Ten tweede heb je dat netwerk hard nodig als je besluit weer definitief terug te keren naar Nederland. 

Gelukkig zijn we dit vooralsnog niet van plan, maar we horen steeds vaker dat mensen na een bepaalde, hoge, leeftijd weer terugkeren naar hun vaderland. Bij permanente gezondheidsproblemen val je blijkbaar terug op je oude cultuur en gewoonten.  

Maar het kan niet zo zijn dat de tong bijna letterlijk op de schoenen hangt in die twee maanden dat we in Nederland zijn. Want los van al die ontmoetingen hadden we ook regelzaken en de gebruikelijke gang naar dokters en tandarts. 

Er zijn nog zoveel mooie plekjes in Nederland te ontdekken. Maar ook tripjes naar buurland Duitsland zijn er opnieuw niet van gekomen. Volgende keer is het dus verstandig om deze tripjes ook in te plannen.  

Blijft er wellicht minder tijd over voor ontmoetingen met anderen. Dat moet dan maar. Vroeger zagen we sommigen ook maar een keer per jaar of zelfs een keer per twee jaar. Tenslotte kan je ook heel makkelijk contact hebben via andere communicatiekanalen en kunnen mensen ook naar Malta komen, als de financiën dit toelaten uiteraard. 

Nu lekker uitrusten op Malta en nog even genieten van het mooie nazomer weer. Hoewel,  over drie weken staan daar ook de eerste gasten weer voor de deur. 

De titel is vrij naar een Nederlandse cabaretier die hier vele jaren geleden een conference over had. Misschien herinnert U zich het nog.

Voor mijn verjaardag heb ik een fitbit aangeschaft. Ik vond dat ik veel te weinig bewoog en met oog op het hete zomerseizoen in Malta zag ik daar weinig verandering in  komen. 

Het ging me vooral om hoeveel stappen ik maakte op een dag en hoeveel calorieën ik verbruikte. De versie die ik heb, meet ook nog andere zaken, maar voor dit blog niet van belang. 

De bedoeling is dat je minimaal 10.000 stappen per dag loopt en 9 uur achtereen 250 stappen.  

Het resultaat was erg confronterend. Ik moet U bekennen dat ik dat aantal in  Malta geen enkele dag gehaald heb. 

Wel probeerde ik die 250 stappen per uur te lopen. En omdat het buiten te heet was, deed ik dat maar binnen. Paar keer je huis op en neer en bingo. Niet zo moeilijk om het te onthouden, want op een vast tijdstip werd ik eraan herinnerd dat ik nog zoveel stappen moest. 

Maar zelfs daar was ik af en toe te lui voor. En  soms kon het ook echt niet. Als je visite hebt kun je moeilijk plotseling opstaan om als een wilde rondjes te gaan lopen. Maar dat zijn allemaal excuses hoor ik U denken. En dat klopt ook. 

Voordeel is wel dat je je huis goed kunt observeren tijdens het lopen. Zo zie je waar de stofwolken liggen en waar er dingen kapot zijn. Een paar keer de trapjes op en af bij de entree en je hebt er weer een hellinkje bij en dan verbruik je meer calorieën. 

Gelukkig gaat het in Nederland beter. Minstens eenmaal per week haal ik de 10.000 stappen. In onze woonomgeving kun je leuke wandelingen maken. Dus als het weer meezit  zul je ons wel ergens zien stappen. We ontdekken steeds nieuwe paden. 

Voel ik me er nu beter bij? Dat kan ik helaas nog niet constateren. Wat ik wel merk is dat mijn gewicht stabiel blijft. Alle etentjes en uitgebreide lunches met vrienden en familie worden door al het gewandel gecompenseerd lijkt het wel. 

Mooi meegenomen toch? 

Eén van de zaken die Malta onderscheidt van de meeste Europese landen is de watervoorziening. Malta kent geen rivieren en meren en is voor de watervoorziening grotendeels afhankelijk van ontziltingsinstallaties. Daarnaast liet de betrouwbaarheid van de watervoorziening de afgelopen tientallen jaren nogal eens te wensen over. Daarom werd er een buffer ingebouwd. In plaats van de watervoorziening direct afhankelijk te laten zijn van de hoofdwaterleiding, staan er op de meeste daken watervaten met een inhoud van zo'n 500 liter, waardoor je dus een buffer van een paar dagen hebt. 

Ons eigen appartement bestond vroeger uit drie aparte eenheden, waardoor wij drie watertanks op het dak hebben met in totaal 1.500 liter water. Nu heeft elke tank een deksel dat er wel eens af wil waaien bij krachtige wind. Een paar weken geleden wees onze buurman me erop dat het deksel van één van onze tanks op zijn dak lag. Dus ik het dak op en het weer vastzetten. Dacht ik tenminste.

Vorige week kwam ik hem meer tegen en hij vertelde dat het deksel nog steeds op zijn dak lag. Sorry?? Dat heb ik net gerepareerd. Ja dat dacht je, zei hij. Maar dat is niet het originele deksel, dat ligt nog steeds op mijn dak. Niemand weet waar dat ander deksel vandaan komt, maar nu zit het goede erop.

Wat nog niet zo gemakkelijk is trouwens. Wij wonen op de begane grond en het dak is drie etages hoger. We moeten dan een lange ladder een paar huizen verder slepen, daarna twee etages omhoog via een smalle trap. Dan kom je bij het dakterras van het penthouse helemaal boven, schuift de ladder een flink stuk uit en klimt het dak op. 

Dat dak staat vol met watertanks, schotelantennes, airco's, zonneboilers en overige infrastructuur. Als je eenmaal de weg weet, gaat het wel. Inmiddels ben ik een aantal keren boven geweest en snap ik het wel. Toch moet je uitkijken; zo hier en daar zijn er schachten en moet je op je tellen passen, anders lig je zomaar tien meter lager met gebroken botten.

Inmiddels heb ik het goede deksel met zes schroeven vastgezet, dus dat gaat voorlopig nergens meer heen. Nu heb ik nog een klusje te gaan en wel het verplaatsen van onze gasfles van de voorkant van het huis naar de binnenplaats. Zit alleen nog te wachten op materiaal. Een standaard rol gasleiding is vijftien meter en ik heb er twintig nodig. Dan moet ik door de muur heen boren en de gasleiding via kabelgoten naar de keuken brengen. Nou ja, misschien aanstaande maandag...

Zo'n twee weken geleden kwamen we terug in Malta na een weinig spectaculaire reis. Met het boemeltje naar Groningen en daar overstappen op de intercity naar Schiphol. De vlucht was iets vertraagd, maar niet al te veel. Na aankomst op Malta International Airport een hapje gegeten in een restaurant daar en daarna per taxi naar huis. We deden de deur open, zetten de electriciteitsgroepen weer aan en knipten het licht aan. Alleen dat deed het niet, compleet donker bleef het. Nog eens proberen. Alles weer uit en weer aan, zelfde resultaat. Normaliter laten we een groep aan waar onder andere een kleine koelkast op draait waar we wat restjes in bewaren. Even kijken daar dan maar. Ook geen stroom, maar het vriesvak was nog bevroren. En aan een tijdschakelaar op dezelfde groep zagen we dat de stroom rond kwart over vier 's middags was uitgevallen. Het lag dus niet aan het feit dat we net alle groepen weer hadden aangezet. Even bij de buren checken; zij hadden gewoon stroom.

Eerst maar naar bed dan en morgen bij daglicht verder zoeken. De volgende ochtend trof ik dezelfde buurman die me wist te vertellen dat zij nu ook geen stroom meer hadden. Van een andere buur had hij weer iets gehoord over gepland onderhoud, de hele straat was nu getroffen en ook bij de supermarkt iets verderop draaide de hele boel op noodstroom via een dieselgeneratortje. Maar even afwachten dus en rond het middaguur kwam de stroom weer terug in de hele straat, behalve bij ons dan. Na wat zoekwerk een storingsnummer gevonden en gebeld. Werd direct opgenomen door een uiterst vriendelijke man die controleerde of ik de situatie juist interpreteerde 'Ziet u de stroommeter meneer' 'Jazeker' 'En wat geeft die aan' 'Helemaal niks meer' 'Inderdaad, u heeft een stroomstoring, ik geef het door aan de afdeling onderhoud'.

Inmiddels was het twee uur 's middags en we betwijfelden eerlijk gezegd of het nog die dag geregeld zou worden, maar werden weer positief verrast. Kwart over vijf ging de telefoon 'Bent u op dit moment thuis?' 'Jazeker' 'Dan zijn we er over een kwartier'. En inderdaad, na een kwartier kwam er een wagen met liftbakje en drie man sterk voorrijden. Eerst even binnen controleren, daar was alles OK. Wagen stabiel op poten gezet, liftbakje omhoog, onze spanningskabel controleren, geen stroom op. Daarna de aansluiting op de hoofdlijn vervangen en alles werkte weer en dat binnen tien minuten. Hartelijk dank servicemonteurs van Enemalta voor de zeer efficiënte hulp!

Behalve de fysieke en emotionele gevolgen van het acuut krijgen van een pacemaker zitten er ook sociale aspecten aan. 

Iedereen leeft mee, zelfs onbekenden, soms uit onverwachte hoek. Doordat medebewoners van ons appartementencomplex me met de ambulance hebben zien vertrekken en we in een erg klein dorp wonen ging de tamtam heel snel. 

Dus toen we met Koningsdag een borreltje gingen drinken in een lokaal etablissement werd ik begroet met 'zij is die mevrouw' en vervolgens moest ik uitgebreid vertellen hoe het met me ging en aanhoren wat anderen voor soortgelijks hadden meegemaakt. Diezelfde personen kunnen me nu ook aanschieten in de supermarkt, of als ze me zien lopen, bevragen vanuit hun huis. Hartverwarmend allemaal.

Overigens viel het de dorpsbewoners op dat we niet 'van hier' komen en het Gronings is ook niet altijd goed te volgen. Maar men stelt zich wel open. Dat is in Malta wel anders. daar kijkt men toch wat argwanend aan tegen 'vreemden'. 

Om nog verder te integreren ben ik aan tekenles begonnen waar ik ook veel hoor van de lokale gebruiken en heb ik zeer recent het huiskamer cafe bezocht, waar één keer per maand een film draait en diverse keren andere activiteiten gepland staan. Dit word allemaal druk bezocht.

We zijn zeker van plan om daar meer gebruik van te maken als we in Nederland zijn. Want contacten hebben in de buurt is toch erg belangrijk . Je kunt elkaar tenslotte nog eens nodig hebben in de toekomst. 

Het voordeel van Nederland is dat informatie over activiteiten meestal goed staan aangegeven en ook op internet te vinden zijn. En dan is er altijd nog Facebook.

In Malta blijft dat lastig. Daar is meestal de enige bron tot informatie Facebook. En voor principiële Facebook weigeraars blijft dat dus lastig. Inmiddels hebben we wel wat connecties via de Nederlandse club op Malta en een internationale expat club en leer je het eiland beter kennen. 

Het echte integreren met de locals blijft echter uit. Uiteraard zijn er de vluchtige contacten in de buurtwinkels en straatbewoners. Hopelijk komt daar nog verandering in. Het is vaak ook een proces van jaren. Men moet doorhebben dat je een blijvertje bent. 

Onze blogs worden overigens goed gelezen. Het zou leuk zijn om wat feedback te krijgen. Zijn er onderwerpen die U besproken wilt hebben, zijn ze te kort of te lang of te saai?  Laat het ons weten. 

Voor ons verblijf in Nederland waren flink wat afspraken gepland; de eerste twee weken verliepen volgens plan. Helaas ging het vorige week mis. Acute hartproblemen van vrouwlief gooide roet in het eten. Het werden spannende dagen.

Ik zal er nu niet teveel over uitweiden, alle familie en andere intimi zijn volledig op de hoogte van wat er speelt,  maar we prijzen ons gelukkig dat we in ons huis in Nederland waren en niet ergens onderweg of op Malta.

De gezondheidszorg is daar prima, maar in acute situaties is een vertrouwde omgeving toch wel erg prettig. 

Inmiddels een pacemaker rijker keert de rust langzaamaan weer terug. En moeten we straks in Malta op zoek naar een kliniek waar ze in geval van nood snel een pacemaker kunnen controleren en zo nodig bijstellen. Dat zal vast wel lukken. De jaarlijkse controle kan gewoon in Nederland blijven. 

Eerst maar eens wennen aan de nieuwe situatie. Zo'n event roept onmiddellijk allerlei vragen op Een ervan is hoe gaat het straks op de vliegvelden en de douanecontrole, moet ik al direct met mijn pacemaker card gaan wapperen of lukt het ook wel zonder? En de winkelpoortjes? Gelukkig hebben we nog even voor we teruggaan, ik zou het op dit moment wel eng vinden om te gaan vliegen. 

Het gevolg is ook dat een flink aantal afspraken geschrapt moeten worden. Alles even laten bezinken en lichamelijk herstellen is nu het belangrijkst.  Het is jammer dat sommige  contacten met dierbaren niet door kunnen gaan, want dat is een van de leukere dingen als we in Nederland zijn. Maar het is zoals het is.

Voorlopig genieten we van het feit dat het goed is afgelopen, het had ook een heel ander scenario kunnen worden. We zijn ons nog meer bewust van het feit dat je van elke dag moet genieten en je niet druk moet maken over onbelangrijke zaken. Carpe diem. 

Na een verblijf van drie weken in Zuid-Afrika zijn we afgelopen dinsdag weer teruggekeerd in Malta. De terugtocht was lang en er was gedurende de gehele reis wat lichte turbulentie als gevolg van stromen boven Afrika een het Middenoosten. Tijdens het laatste stukje van Dubai via Cyprus naar Malta hoorden we dat het op Malta ook flink waaide. Dat bleek wel tijdens de afdaling, door de zijwind was het een beetje hobbelige landing.

Nadat de passagiers het toestel hadden verlaten begaf iedereen zich naar de bagageband, waar de eerste koffers -allemaal in dezelfde kleur grijs- al snel te zien waren. Deze bleken dan ook aan de bemanning toe te behoren, die ze van de band haalden en snel vertrokken.

De rest van de bagage liet op zich wachten en op een gegeven moment werd omgeroepen dat er wat vertraging was. Het toestel was geparkeerd met de grote bagageluiken pal op de wind, waardoor deze dus niet open gingen. Eenvoudig op te lossen natuurlijk, gewoon het toestel 180 graden draaien. Maar dat mag alleen de piloot doen, die net met zijn bemanning en die grijze koffers was vertrokken.

Het personeel van de luchthaven begon wat voedsel en water uit te delen onder de enigszins mopperende passagiers en probeerden ondertussen een piloot te pakken te krijgen. Uiteindelijk lukte dat en een uur later kwam de bagage toch nog van de band.

De volgende dag kwam onze buurman langs om de reserve sleutel terug te brengen die we bij afwezigheid altijd bij hem achterlaten. We praatten even bij en hij vertelde dat hij lekkage in zijn garage had gehad van een waterleiding boven het plafond, wat ook wateroverlast in een aantal andere garages had veroorzaakt. Het grappige is dat een paar weken geleden twee buren bij ons aanbelden omdat ze meenden dat het water bij ons van de binnenplaats kwam.

Ik liet ze toen zien dat die helemaal droog was en vroeg of het niet uit een of andere leiding kon komen. Nee, nee, hielden ze voor, dit is wel vaker gebeurd, geloof ons maar. Wat we moeten doen is de sealen tussen de vloer van je schacht en de muren vervangen en dan is het opgelost. Geen probleem, dat doen we zaterdag wel even als het jou uitkomt. Dus dat hebben ze ook keurig gedaan, maar dat loste het probleem dus niet op.

Je kunt je voorstellen dat ik wel even moest lachen toen bleek dat ik toch gelijk had gehad.

We verwonderen ons nog steeds over het  gebruik van cheques op Malta. Dit gebeurt grootschalig en is tamelijk ouderwets. Het is te vergelijken met onze vroegere betaalkaarten systeem. 

We hebben geen Maltese bankrekening, maar betalen met de Nederlandse bankpassen of creditcard gaat prima.  Zo ook voor een fotografie cursus, die ik samen met een kennis in de buurt zou gaan doen. Die heb ik betaald met mijn creditcard. 

Helaas ging deze cursus wegens gebrek aan belangstelling niet door en andere locaties waren voor mij lastig. Telefonisch werd afgesproken dat het inschrijfgeld teruggestort zou worden. In Nederland is dit in het algemeen snel geregeld, binnen enkele weken is het geld wel op je rekening gestort. 

In Malta ligt dat anders, en hoewel ik al veel meer geduld heb ontwikkeld kon ik het na een paar maanden niet laten om toch maar eens te mailen  met de vraag waar mijn geld bleef. Het antwoord was dat "ze" ermee bezig waren. Uiteindelijk kreeg ik bijna een half jaar later een cheque toegestuurd, hoera. 

Inmiddels wijs geworden wisten we dat het rond de feestdagen, maar ook aan het einde van de maand niet handig was om naar de bank te gaan. De bejaarden zijn er dan om hun AOW te innen, en op elk formulier komen tien stempels, dus  dat duurt even. 

Vorige week besloten we het te wagen. De eerste bank verwees ons naar het postkantoor, omdat de kosten van de transactie niet opwogen tegen het terug te krijgen bedrag. Het postkantoor wilde echter niet meewerken, omdat er een probleem was met mijn ID, cq paspoort.

Wat bleek. Op het inschrijvingsformulier had ik mijn toenmalig paspoortnummer opgegeven, inmiddels heb ik een andere. En deze nummers kwamen niet overeen en dus kon ze me geen geld geven.  Ze wilde meer bewijsmateriaal. Wat we ook probeerden de loketmedewerkster was onvermurwbaar. Het kostte moeite om haar niet over de balie te trekken. Wel verwees ze ons naar  een volgende bank, die zou minder lastig doen volgens haar. 

Deze bank verwees weer naar  de centrale bank in Valetta, omdat die de cheque had uitgeschreven en het daar gratis was. Een paar dagen later, gewapend met allerlei kopieën, ook nog van mijn oude paspoort, gingen we op weg. 

Hoewel we er vele malen langs waren gelopen, duurde het even voordat we de juiste locatie hadden gevonden. Er zijn er twee, en op de website wordt niet duidelijk welke je hebben moet. Een vriendelijke man verwees ons naar een

wisselkantoortje. Hij gaf voor de zekerheid een kaartje mee.

"Klaar om in de aanval te gaan" liepen we dat kantoortje binnen. Tot onze verbazing stonden we binnen drie minuten met geld weer buiten. De baliemedewerkster had wel even haar wenkbrauwen gefronst bij het zien van twee verschillende ID nummers, maar blijkbaar kon dat haar niets schelen.   

Achteraf was ik een klein beetje teleurgesteld dat ik mijn adrenaline niet kwijt had gekund, maar ja, je kan niet alles hebben. We zijn weer een ervaring rijker en dat kantoortje in Valetta zullen we wel vaker gaan gebruiken. Ze zijn de hele dag open, dit in tegenstelling tot de banken.

Om het te vieren zijn we naar de naastgelegen food market  gegaan, wat erg leuk was om een keer te zien. Ze hebben Maltese specialiteiten en leuke hebbedingetjes, waarvan we er een paar gekocht hebben. 

Een van de voorrechten van het pensionado bestaan is dat je vaak kan uitslapen. Helaas kunnen we dit niet als we afval moet buiten zetten. We hebben de pech dat we vooraan in de route zitten en dat de vuilnisman vaak al rond half acht voorbijkomt. 

Sinds kort kan je in onze gemeente drie soorten afval kwijt. De recyclables, als karton, plastic en blikken, de GFT, groente, fruit e.d. en de rest. Elke zak heeft een ander kleurtje. 
We zijn er inmiddels achter gekomen wanneer wat wordt opgehaald, want erg duidelijk gecommuniceerd is dat niet. 

Dat niet iedereen in onze omgeving dat weet is ook merkbaar. Er zijn aardig wat "verkeerde zakken" in onze straat te vinden, die daar dan ook in het ergste geval een paar dagen kunnen blijven staan, totdat ze aan de beurt zijn. In de winter is dat niet zo erg, maar zomers kan de boel behoorlijk gaan stinken.

In Malta is er geen eenduidig beleid. Iedere gemeente kent zijn eigen ophaaldagen en schema. Ook de route kan zelf worden bepaald. Wel geldt de algemene regel dat je uiterlijk vier uur van te voren de betreffende zak buiten mag zetten. U zult begrijpen dat dat wel enige discussie geeft. 

Want als je werkt en de vuilnis man komt pas in de middag langs moet je dan terug naar huis om je zak buiten te zetten? En ook de inhoud van de zak roept nog wel wat vragen op. Zo mag er bij het GFT ook gebruikte servetten. Maar mag dat er ook in als je je er neus in gesnoten hebt? 

De overheid heeft besloten om na een proefperiode streng te gaan optreden tegen wanvervuilers. Ze hebben gedreigd te gaan  controleren op tijdstip en inhoud. Maar hoe denken ze dit te gaan doen?

Ziet U agenten al in de zakken graaien en bekeuringen uitdelen als er een verkeerd afvalproduct in zit en bij wie moeten ze dan zijn? Een kwaadwillende buurman kan zomaar zijn zak bij jou voor de deur hebben gezet. Staan ze ook met een stopwatch te kijken wanneer het buitengezet wordt? 

Gelukkig valt het bij ons mee, we hebben goede buren. En voorlopig geen agent te zien. Die hebben het te druk met andere zaken, zoals het verkeer regelen bijvoorbeeld als er een kraan of verhuiswagen in de weg staat. Dan staan er meestal twee. 

Malta heeft overigens veel agenten per lid van de bevolking vergeleken met andere Europese lidstaten. Wat doen die allemaal vraag je je af. 

Ondertussen gaan wij dus maar gewoon door met wat we denken dat goed is. En bij een mogelijke misser roepen we tegen elkaar: "dan maar een bekeuring" en lachen daarbij hartelijk.

Jammer is wel zoals gezegd dat de vuilnis wagen bij ons zo erg vroeg komt. We zetten de wekker op 07.00 uur, dan kleed manlief zich snel aan om "in weer en wind" de zak en evt dozen buiten te zetten. Vervolgens kleed hij zich weer uit, stapt weer zijn bed in  en proberen we samen de slaap weer te vatten, wat helaas meestal niet lukt. 

We zijn erg blij als we een "zakloze" dag hebben, maar dan nog kunnen we ook gestoord worden door ofwel pratende mensen voor je hek, getimmer door de bouwvakkers of het getoeter van de gasman, die twee keer per week luid en duidelijk laat horen dat hij ook in de straat is. Vroege vogels allemaal.....

Ik zal beginnen met jullie allemaal een heel gelukkig en vooral gezond nieuwjaar te wensen. 

Een goede gezondheid is op onze leeftijd helaas belangrijk aan het worden.  Het afgelopen jaar op dat gebied genoeg akelige dingen om ons heen gehoord. Ook de afgelopen dagen nog. Maar koester elkaar en geniet met de dag is wel het motto voor ons dit jaar. 

De maand december is verder rustig verlopen. We hebben de kerstsfeer opgesnoven. Hiertoe behoren soms erg kitscherige kerstbomen in restaurants of op straat, versierde tuintjes met slingers en kerstballen, kerstmannetjes hangend over het balkon en verlichting hier en daar. 

Het is lang geleden geweest dat we samen waren met Kerst en de jaarwisseling. En konden dus lekker doen waar we zin in hadden. 

We hebben ons zoveel mogelijk van de kerstdrukte onttrokken. Niet zo heel moeilijk. Wat je vooral niet moet doen is naar winkelcentra gaan of de bioscoop in de kerstvakantie, maar dat deden we in Nederland ook al niet. 

Kerstavond is het hoogtepunt in Malta, dat wordt gevierd binnen het gezin en familie. Compleet met cadeaus. En er is maar één kerstdag, dat meestal wordt gevierd met een brunch of diner in een restaurant. 

Onze Nederlandse tweede kerstdag is hier een gewone werkdag en dan is alles gewoon open. Eten moet dus eigenlijk alleen voor kerstavond worden ingeslagen en dat betekent dat de supermarkten niet overvol zijn en je niet veel tijd kwijt bent met achter de kassa staan. 

Oudjaar wordt ook meestal buiten de deur gevierd. Diners dansant zijn populair, en er zijn vaak besloten feesten. In Valetta was er een openbaar feest met bekende dj's en een zangeres. Dat feest heeft 70.000 mensen aangetrokken, ongeveer een zesde van de totale bevolking. 

We waren erg blij dat we er niet tussen stonden, want hoe kom je uit het gedrang als je eerder weg wilt? En als iedereen tegelijk weggaat duurt het wel even om je auto terug te vinden en thuis te komen. De nachtbussen zijn dan zo vol dat je beter kunt gaan lopen. Dat is naar ons huis wel erg ver lopen. Dus lekker op tv gekeken. 

Oliebollen zijn niet te krijgen en overvloedig vuurwerk zie je bij de festa's, maar met oudjaar mag je blij zijn als er een minuutje siervuurwerk te zien is. Om toch een beetje Nederlandse traditie erin te houden hebben we maar pannenkoeken gebakken.

Nieuwjaarsdag is een echte familiedag, net als in Nederland. Voor ons betekende dat veel appen en skypen, social media zijn een uitkomst. 

Dezer dagen zijn we druk in en om het huis met schilderklussen. Dat klinkt beperkt, maar is best een beetje werk. Alle muren in de verschillende kamers mogen wel een laagje hebben en de hekken buiten zeer zeker. We hebben de taken verdeeld, mijn eega doet de hekken en ik de muren. Dat lijkt misschien wat ongelijk verdeeld, maar die hekken zijn een drama met gedraaide spijlen en onbereikbare hoeken. De muren zijn weliswaar zo'n tweehonderd vierkante meter, maar redelijk recht toe recht aan. Kost alleen tijd.

Tussen het schilderen door ben ik aan het schrijven. Gedurende het afgelopen jaar ben ik bezig geweest met een SF-roman en die is nu tekstueel nagenoeg klaar. In de komende maanden ben ik nog druk met redigeren, consistentie checks, spellingcontrole en losse eindjes opruimen. Bij gebrek aan ervaring schat ik dat dit best nog een beetje werk is. Desalniettemin verwacht ik het boek komend voorjaar uit te geven; alleen in het Nederlands.

Nu de feestdagen voor de deur staan en we geen bezoekers verwachten, bereiden we ons voor op een rustige periode. Dat geeft ons dan mooi de kans een lekker uitgebreid Kerstdiner voor onszelf te maken.

Voordat ik aan het eigenlijke blog begin eerst de uitslag van mijn handplekje vertellen. Dit naar aanleiding van vragen hierover. Gelukkig goed nieuws, het schijnt een krabplekje te zijn en behoeft vooralsnog geen verdere behandeling. 

En dan nu naar de Trail. Dit werd voor het eerst afgelopen weekend in Malta georganiseerd. Op twintig locaties waren vijftig kunstenaars, van diverse pluimage te zien. Sommige aan het werk, anderen bereid om hun werk te laten zien en erover te vertellen. 

Die plekken waren verdeeld over twee grotere plaatsen, St Julians en Sliema. 

Nu hebben we enige blogs geleden iets verteld over het art festival in onze woonplaats in Nederland. Dit was vergelijkbaar, behalve dat nu de afstanden veel groter waren en de locaties soms slecht te vinden. Maar de opzet kwam overeen. 

Op zaterdag heb ik meegedaan aan een rondleiding met ruim dertig mensen. Niet echt een succes, voordat de tour begon was de startlocatie al uitgebreid bekeken door ons, omdat we een half uur later dan gepland begonnen. En vervolgens moet je wachten tot iedereen op de volgende locaties is uitgekeken. 

De volgende dag zijn we met zijn tweeën erop uit getrokken en dat beviel beter.

Beide dagen waren er enthousiaste kunstenaars te zien, die geduldig uitlegde hoe hun kunstwerk tot stand kwam. Variërend van schilders, sieraden makers, pottenbakkers, beeldhouwers, zijde schilders en bijzondere kaartenmakers. Veel visitekaartjes meegenomen, om nog eens rustig uit te zoeken wie er workshops verzorgd, want eerlijk is eerlijk, de neiging is groot om ook eens aan de slag te gaan. 

Maar er waren er ook bij die wat onderuitgezakt zaten en niet erg geïnteresseerd waren in hun publiek. Sterker nog; op een locatie was niemand aanwezig en op een andere twee kunstenaars in plaats van drie, waarbij die twee ruim anderhalf uur te laat aanwezig waren. 

Al met al een geslaagd weekend en zeker de moeite waard voor herhaling. Je bezoekt daarbij ook nog locaties waar je nog nooit geweest bent en uitnodigen om nog eens terug te komen om een hapje te eten of wat te drinken. In een kapel vond ik een pamflet van een voedselbank, wie weet hebben ze nog vrijwilligers nodig. 

Ons oog is gevallen op een schilderijtje van een kleurige luzzu, een kleurig vissersbootje met op de voorplecht twee ogen om onheil af te wenden. Op de website van de galerie zijn er echter nog veel meer, dus eerst die doorspitten en dan nog een mooi plekje vinden om op te hangen.