It's gooseberry season so for this blogpost I am going to write about a couple of minor, yet typically Maltese events in the last couple of weeks.
It has been bone dry for some weeks now, but just before the dry spell started we went shopping at the greengrocer. Meteo office didn't predict rain, but here we were caught in a very decent shower when we exited the greengrocery.
Fortunately there was a canopy under which we could take shelter. Once the rain cleared we set out towards our home. That wasn't as easy as one would expect. The grocery is located on a descending street so the water was really flushing down as if we were on the bank of a river. And of course we needed to go downstream, knowing fully well that the draining system can't handle these amounts of water.
So we tried a workaround, took a right turn here, a left turn there to prevent us from having to wade through the streaming water. In the end we had to go uphill first. What normally would have been a ten minute walk turned into an hour and a half but at least we kept our feet dry.
Another incident occurred in the same week. We were on our way home by bus. The driver had to make a left turn somewhere, but couldn't because that road was fully blocked by a huge crane that wasn't about to move. So we had to take a detour.
This proved to be a problem for the bus driver, because the next couple of streets were oneway. Looking a little desperate he parked the bus and called the Public Transport center. He frantically tried to explain what happened and where he was. In the end they managed to explain how he could get back on his regular route, in the process skipping some twenty busstops.
No doubt this may have caused a couple of angry phone calls from passengers who were waiting for the bus in vain. And maybe not, because every regular passenger knows that sometimes a bus doesn't show up. We have stopped worrying about such things a long time ago, we just shrug and think 'So we'll take the next one'. Adopting to local mentality I guess.
One last and gratifying thing with reference to our last blogpost. We both passed our Maltese level-1 exam with flying colours, yay! Now we're contemplating to take level-2 classes. Who would have thought...
Het is komkommertijd, voor dit blog moet ik teruggrijpen naar wat kleine, typisch Maltese, gebeurtenissen van een paar weken geleden.
Inmiddels is het al weken kurkdroog, maar toen we op een keer boodschappen aan het doen waren begon het ineens behoorlijk te plenzen. We zullen maar zeggen dat het Maltese KNMI ook niet zo betrouwbaar is in zijn voorspellingen.
Gelukkig konden we buiten onder een afdakje schuilen. Toen het een beetje leek op te klaren, waagden we ons op weg naar huis. Maar dat viel niet mee. De winkelstraat waar we liepen ligt op hoogte en dat wil zeggen dat al het regenwater met een noodgang naar beneden stroomt. En u begrijpt we moesten naar beneden. Wetende dat de afvoerputten al dat vocht niet aan kunnen.
We hebben eerst nog geprobeerd om via wat zijwegen zigzaggend de juiste weg te vinden, maar om te voorkomen dat we tot onze enkels in het water zouden staan, zat er uiteindelijk niets anders op dan de hoogte weer in te gaan. Via een grote omweg lukte het thuis te komen. Wat een tochtje van tien minuten zou moeten zijn werd uiteindelijk ruim anderhalf uur. Maar onze voeten zijn wel droog gebleven.
Het volgende incident gebeurde in dezelfde week. We zaten op de terugweg naar huis in een bus. Deze wilde op een gegeven moment links af slaan een smalle straat in. Dit kon niet omdat er een grote kraan in de weg stond en het zag er niet naar uit dat die snel zou weggaan. Met als gevolg dat de bus door moest rijden.
Onze chauffeur was blijkbaar niet zo goed in de weg vinden, want na een paar zijstraten gepasseerd te zijn met een inrij verbod zette hij de bus aan de kant. Hij was verdwaald. Dat werd ons ook verteld. Er was nog één medepassagier, die iets meer haast had dan wij.
Na uitgebreid overleg met de centrale, waar uiteraard enige tijd overheen ging, werd besloten de weg te vervolgen richting het academisch ziekenhuis. De chauffeur wist dat gelukkig te vinden en vervolgde vanaf daar zijn route. Een groot deel van de route werd dus gewoon overgeslagen.
Het zal wel weer boze telefoontjes hebben opgeleverd van mensen die tevergeefs op de bus hebben gewacht. Maar misschien ook niet, want iedereen die regelmatig met de bus gaat weet dat dit kan gebeuren. Wij winden ons er niet meer over op, hebben een beetje de Maltese mentaliteit overgenomen.
Tot slot, terugkomend op ons vorige blog, hebben we een verheugende mededeling.
Wij zijn met vlag en wimpel geslaagd voor ons Maltees examen. We zijn serieus aan het overwegen of we ons inschrijven voor het volgende niveau. Wie had dat gedacht.
Reactie schrijven