Unfortunately I (female) had another experience with the Maltese University Hospital Mater Dei. Over two years ago we had been very happy with the prompt and adequate care there. How will the experience turn out this time?
As a result of heart complaints I ended up in an ambulance who rushed me to the Mater Dei A&E department. A&E turned out to be very busy on what was apparently a 'slow' day. Rooms were filled with patients and people were waiting in the hallways.
There were frequent visits by the staff to check on me, take blood, perform an examination et cetera. The actual function of the staff wasn't always obvious, although I could recognise the doctors by their stethoscope.
To determine the actual problem a readout of my pacemaker was necessary. This was done in a small and somewhat overcrowded room with the technician managing to perform the readout and a printout regardless of the fact that she had to share the room with a co-worker.
In the end the diagnosis turned out to be atrium fibrillation and the message that I had to stay the night for observation purposes at the cardiac ward. You may understand that I wasn't amused especially because close friends of ours were visiting at the time. Hubby had to use all of his persuasion to convince me that this was for the best.
On the other hand this was an opportunity to observe how this are done in comparison to Holland. There one would expect an intake by a nurse on the ward, but that wasn't necessary here. I was attached to a monitor and that was it. Shortly after the attending doctor came by to inform me that I could leave next day provided everything would be allright during the night.
Later on a meal was provided, unfortunately it wasn't completely gluten-free and quite minimal. Fortunately hubby had been able to round up some snacks from the hospital store and some water. The hospital provides coffee and tea and that's it. Good to know that the family has to provide for the rest.
When visiting hours were over the boredom kicked in but luckily I had my smartphone and charger. Because I was allowed to move around I was able to walk up and down the hallway with fellow patients asking whether I did that out of boredom or I was exercising. The rooms don't provide a TV or something.
On the ward there was a very restless patient with a large number of visitors, obviously relatives. Once they were gone I noticed one staff member continuously sitting with the gentleman to try and calm him down. To little avail alas because he kept us awake during a substantial part of the night.
The night shift on the ward were kind enough to show me where the alarmbell was located, it was a bit hidden.
The morning started off early with the medication round. At 5:30 breakfast arrived, initially with normal bread, later replaced by the gluten-free version.
Early in the morning i learned that I could leave the hospital that day, the doctors would try to have the exit-report and medication prescription within the hour. Unfortunately this one hour turned into many because of the staff workload. Enquiries at the ward reception didn't help me much.
The hospital hierarchy is much more instituted than we're used to in Holland, I noticed. Roles are strictly defined and the doctor is the sole deciding party. For me, being a doctor myself, this takes some getting used too.
All and all a very useful experience. The medical care is quite good, no doubt about it. As far as catering, activities and efficiency are concerned, there is still room for improvement when I compare it to the Dutch system.
Helaas had ik ( vrouw) begin deze maand een hernieuwde kennismaking met het academisch ziekenhuis, het Mater Dei.
Ruim twee jaar geleden waren we erg te spreken over de zorg en snelle behandeling, hoe zou het deze keer gaan?
In verband met hartklachten kwam ik met een ambulance op de spoedeisende hulp terecht. Waar het een drukte van belang was. Het bleek nog een relatief rustige dag te zijn. Patiënten lagen in de talrijke behandelkamers of ervoor in de gang, of zaten geduldig op een stoel te wachten.
Er kwam regelmatig bij mij iemand langs om wat te doen of te vragen. Vaak was het onduidelijk wat de functie van die persoon was, de dokters waren onmiskenbaar herkenbaar aan hun stethoscoop.
Om duidelijkheid te krijgen wat er aan de hand was was uitlezen van de pacemaker noodzakelijk. Dit gebeurde in een uiterst afgelegen wanordelijk kamertje, waarbij de techneut langs de rug van haar collega, die stoïcijns zijn werk bleef doen, het toch voor elkaar kreeg een goede uitdraai te maken.
Het leverde tevens de diagnose atrium fibrillatie op, met als consequentie dat ik een nachtje ter observatie moest blijven op één van de hartafdelingen. U zult begrijpen dat ik daar niet blij mee was, temeer daar we logees hadden. Het kostte manlief enige overredingskracht om me te overtuigen dat het beter was naar het advies te luisteren.
Het gaf me anderzijds de gelegenheid om goed te observeren hoe het in het ziekenhuis toegaat. Normaal verwacht je een opname gesprek met een verpleegkundige, maar ik kreeg een monitor kastje om en dat was het. Nadat de afdelingsarts langs was geweest, met het verhaal dat ik de volgende dag weg mocht als het goed ging, zelf erachter heen gegaan of ik nog iets te eten kreeg.
Uiteindelijk kwam er wat, maar helaas niet glutenvrij en met de hoeveelheid kon je nog geen holle kies vullen. Het was dus maar goed dat manlief nog wat hapjes had kunnen kopen in het winkeltje en ook wat water. Vreemd, want behalve koffie of thee bij de maaltijden kwam er geen extra vocht voorbij.
Na het bezoekuur begon het grote vervelen, gelukkig dat ik mijn mobiel met oplader bij me had. Omdat ik wel mobiel was kon ik af en toe een rondje door de gang maken, waar me voortdurend door medepatienten de vraag werd gesteld of ik dat uit verveling of om te oefenen deed. Er is geen televisie op de kamer of een ruimte waar je even kunt ontspannen.
Er was een zeer onrustige man op de afdeling waar wel twintig mensen omheen zaten, waarschijnlijk familie. Toen die weg waren merkte ik op dat er continu iemand van de verpleging naast zat om hem zoveel mogelijk te kalmeren. Helaas hielp het niet erg , want die man hield ons de hele nacht wakker.
Positief was dat de nachtzuster me uitgelegde waar de bel was, die was zodanig ver weggestopt dat ik die in geval van nood nooit had kunnen vinden.
De ochtend begon erg vroeg, toen ze mijn buurman een pilletje kwamen brengen. Om half zes zat ik al aan mijn ontbijt, dat nadat ik eerst twee gewone boterhammen had gekregen, bestond uit een klef glutenvrij bolletje.
Al vroeg kreeg ik groen licht om naar huis te mogen, de artsen beloofden binnen een uur terug te komen met een recept. Dat uur werden uren helaas. Diverse keren heb ik aan de balie gevraagd waarom het zolang moest duren.
Wie er tot het verpleegkundig personeel behoorde was niet even duidelijk. En de hoofdzuster, die in een aparte kamer zat, verwees me weer naar de balie. De hiërarchische structuur was erg zichtbaar; er worden geen zelfstandige beslissingen genomen, de dokter is heilig.
Al met al toch een nuttige ervaring. De medische zorg is als goed te beoordelen, op de afdeling kan wel het een en ander verbeterd worden, met name in de catering en op activiteitengebied.
Reactie schrijven