It's Friday morning, I just got up and I'm taking a shower when I hear my better half talking on the phone. She sounds quite worried. When I walk back into the bedroom, she says 'It's your brother, better hear this yourself' and hands me her phone. There is an emergency in the family and my brother is really upset. My sister in law is in hospital and things are not looking good. Because there is nothing I can do at this time, we agree that he will keep me posted during the day, when he finds out more.
Over breakfast we discuss the matter. We agree that my brother needs some on-site support at this time, but should we both go there? We decide that it's better that I go by myself. Sometime that morning my brother contacts me again with additional information. I tell him I'm coming over and he is obviously pleased to hear it.
So we start to make arrangements. Book a flight is the first thing to do. I log on to the AirMalta site and look for available flights. There's a direct one the very next day and fortunately there still is a seat available.
The flight booked, we discuss options. I could go directly from Schiphol to my brother's place, but at this time there still is a lot of uncertainty. I decide that it will probably be better to go to our apartment first, pick up the car for mobility purposes, pack some clothes because we have no idea how long this could take and then drive to my brother's. I inform my brother that I booked a flight and plan to be at his place around 6 or 7 PM.
So I book a taxi for the airport and an e-ticket for the train in The Netherlands. Normally we travel together and we have that routine worked out to perfection. When we leave for Holland, we always turn off the water, the electricity and the gas. The fridge will be empty, the wash done, the dishwasher emptied, well I'm sure you know the drill from your own experience.
This time is different and my better half is a little worried that something might go wrong while I'm away. Most things she can fix for herself perfectly, but what if something starts leaking? Or something short-circuits and she can't find the cause? Fortunately, our upstairs neighbour is always happy to help out. And he is at home, so we explain the situation. Not to worry, he says, let me know if you need any help. Just knock on the door or give me a call.
Next morning the taxi picks me up at 5:30 AM. Flight leaves at 7:20 and it's only twenty minutes to the airport, traffic permitting that is. I arrive at the airport just before 6 AM and fifteen minutes later I'm at the gates. Plenty of time for a bit of breakfast. Luqa is no Schiphol and everything is close by. We leave exactly on schedule and arrive at Schiphol by 10:30. Time enough to grab a bit of lunch to go and be on the 11:04 train to Groningen.
By the time I get to our apartment it's 2 PM. When I enter the building, I run in to one of our neighbours who is puzzled to see me, not expecting us before April. I explain the situation quickly and walk to our apartment. I then unpack the few things I brought and make a reservation for two nights at a hotel close to where my brother lives. Dutch weather being what it is, I start packing some warm clothes, left my shorts and T-shirts in Malta. Meanwhile a short call to my brother to check on the situation. I explain that on my way to his place I'll check in to the hotel first, drop off my luggage and will be there around 6:30 PM.
Jump into the car, stop at the gasstation to fill up and here we go for the 250 kilometer drive. Around 6:30 PM I'm there and give my brother a big hug. It's good to see him and get a face to face update. So we talk for a couple of hours, let him vent his worries. Then back to the hotel. Next day I arrive at his place at 12:30 PM and a little later we drive to the hospital. Just our luck of course, big accident on the highway, road's closed, diversions. By the time we reach the hospital, visiting hours have well started. Because of COVID restrictions, only one visitor a day is allowed of course.
By the end of the day, my sister in law's situation seems stabilised. Since there is not much I can do, we agree that on Monday I'll head back to Groningen, where I'll stay for a couple of days and take care of some other things. During the week we keep in touch and the situation remains stable. As long as I'm there, this gives me time to take care of some other pressing issues. Can't say there was a boring moment during the week. So by Thursday I decide to book my return flight for Saturday. This being the 11:30 AM flight, I need to take the 06:15 local train and change trains in Groningen. Then change trains again in Zwolle. The journey back is uneventful and in the end I'm home around 3:45 PM.
Meanwhile there have been ups and downs in our sister in law's condition. All we can do at this time is hope for the best. The doctors have made it clear that it will be a long road to recovery. We are very grateful for all the support and help of our family, friends and neighbours.
Het is vrijdagmorgen, ik ben net opgestaan en heb gedoucht, als ik mijn wederhelft de telefoon hoor beantwoorden. Ze heeft een bezorgde toon in haar stem. Als ik de slaapkamer inloop, zegt ze 'Het is je broer, hij kan het je beter zelf vertellen' en geeft me haar telefoon. Er blijkt iets ernstigs te zijn in de familie, mijn broer is behoorlijk van streek. Mijn schoonzus ligt in het ziekenhuis en het ziet er allemaal niet goed uit. Omdat ik nu even niets voor hem kan doen, spreken we af dat hij ons op de hoogte houdt van de verdere ontwikkelingen.
Tijdens het ontbijt bespreken we de situatie. We zijn het erover eens dat mijn broer nu steun ter plaatse nodig heeft, maar gaan we allebei naar Nederland? We besluiten dat het op dit moment handiger is als ik alleen ga. In de loop van de morgen neemt mijn broer weer contact op met de laatste ontwikkelingen. Ik vertel dat ik naar Nederland kom en dat doet hem deugd.
Dus beginnen we met de voorbereidingen. Eerst maar een vlucht boeken. Ik log in op de site van AirMalta en zoek naar beschikbare vluchten. De volgende morgen gaat er een rechtstreekse vlucht en daar is zowaar nog een stoel beschikbaar.
Dan bespreken we de opties. Ik zou rechtstreeks van Schiphol naar mijn broer kunnen gaan, maar er is nog zoveel onduidelijk. Het lijkt beter eerst naar ons appartement te gaan en daar de auto op te halen om meer mobiel te zijn. Daar meteen wat kleren en dergelijke ophalen, omdat ik nog geen idee heb, hoelang ik weg zal blijven. Ik laat mijn broer weten dat ik een vlucht heb geboekt en verwacht de volgende avond tussen 6 en 7 bij hem te zijn.
Vervolgens bestel ik een taxi richting vliegveld en een e-ticket voor de trein. Normaal gesproken reizen we samen en die routine hebben we tot de perfectie verheven. Gaan we naar Nederland, dan sluiten we hier gas, water en elektra af. De koelkast is dan leeg, de was en de vaat is gedaan. Iedereen kent die routine vast uit eigen ervaring wel.
Deze keer is het anders en mijn wederhelft maakt zich wat zorgen over wat er mis kan gaan tijdens mijn afwezigheid. De meeste dingen kan ze prima zelf oplossen, maar wat nou als er iets gaat lekken of er een kortsluiting is die ze niet kan traceren? Gelukkig is onze bovenbuurman altijd uiterst behulpzaam. En hij is thuis, dus we leggen de situatie uit. Geen zorgen, zegt hij, laat maar weten als je hulp nodig hebt. Klop op de deur, bel me, maakt niet uit hoe laat.
Om half zes 's morgens zit ik in de taxi naar de luchthaven. Mijn vlucht vertrekt om 07:20 en het is maar twintig minuten van onze woning naar het vliegveld, als het verkeer meewerkt tenminste. Uiteindelijk ben ik om 06:00 op het vliegveld en een kwartier later door alle controles. Tijd zat om even rustig te ontbijten dus. Het is een klein vliegveld en alle gates zijn onder handbereik. We vertrekken keurig op tijd en zijn om half elf op Schiphol. Nog voldoende tijd om een broodje te kopen voor onderweg en de trein van 11:04 richting Groningen te halen.
Uiteindelijk ben ik om twee uur 's middags in ons appartement. Wanneer ik het gebouw binnenkom. loop ik een buurman tegen het lijf die verbaasd is me te zien; hij verwachtte me pas in april. In een paar woorden leg ik de situatie uit en loop dan door naar ons appartement. Daar pak ik de paar dingen uit die ik heb meegenomen en maak snel een reservering voor twee nachten in een hotel vlakbij mijn broer. Gezien de Hollandse herfst pak ik wat warme kleren in. De korte broek en T-shirt heb ik maar in Malta gelaten. Ondertussen even broer bellen om naar de laatste stand van zaken te vragen. Ik leg uit dat ik onderweg eerst even ga inchecken in mijn hotel om daar mijn spullen achter te laten en dat ik rond half zeven bij hem zal zijn.
Snel de auto in, nog even tanken en daarna beginnen aan het ritje van dik 250 kilometer. Rond hal zeven ben ik er en geef mijn broer een dikke knuffel. Ik ben blij hem te zien en 'live' met hem te kunnen praten. We praten een paar uur en hij kan zo ook even zijn ei kwijt. Daarna terug naar het hotel met de afspraak dat ik begin van de middag weer bij hem ben om samen naar het ziekenhuis te rijden. Dikke pech, ongeluk op de snelweg, afsluitingen, omleidingen. Tegen de tijd dat we bij het ziekenhuis aankomen, is het bezoekuur al ruim op streek. Vanwege COVID maatregelen is er maar één bezoeker per dag toegestaan, dus ik wacht beneden op hem.
Tegen het eind van de dag lijkt de toestand van mijn schoonzus te stabiliseren. Aangezien ik ter plaatse niet veel meer kan doen, spreken we af dat ik maandag terugga richting Groningen, waar ik dan nog een paar dagen zal blijven om de zaak nog even aan te kijken en ondertussen wat andere dingen af te handelen. Ik heb me die week niet verveeld. Uiteindelijk lijkt de situatie op donderdag zover gestabiliseerd dat ik met een gerust gevoel de terugvlucht kan boeken. Zaterdag om 11:30, dat betekent dat ik rond kwart over zes in de eerste boemel moet zitten. Overstappen in Groningen, daarna nog in Zwolle. Dat gaat allemaal voorspoedig en om kwart voor vier ben ik weer thuis.
Sindsdien zijn er pieken en dalen geweest in de gezondheidstoestand van mijn schoonzus. We kunnen nu alleen maar afwachten en er het beste van hopen. Volgens de artsen wordt het in ieder geval een heel lange weg naar herstel. We zijn ontzettend dankbaar voor alle hulp en steun die we hebben gekregen van onze familie, vrienden en buren.
Reactie schrijven