When we decided to retire, people asked us what we would do all day. And still, when we're in Holland people will ask that very same question. Maltese people do not pose this question, they're not surprised that we are quite capable of spending the day without getting bored. I guess the Mediterranean mentality is a lot more easy going in that sense. The Dutch can learn a thing or two in that respect.
At first we were rather busy finding an apartment in Malta and one in The Netherlands and refurbishing both of them. It wasn't till the third year that we found some time to think about a hobby or another useful way to spend our time on.
And of course useful is a relative term. Because sitting on our terrace and enjoying a good book and a drink can be very useful for your sense of joi de vivre. Also, running some errands or doing some chores can be very fulfilling as well.
We have absolutely no problem filling our days in an agreeable way. There is always plenty to be done in and around the house. Because of the pandemic our number of social activities is cut down. So sometimes we don't do anything useful, but we can enjoy that immensely too.
Still, we each managed to find ways to spend our time. Hubby took up writing and has already published three novels. I have taken an advanced online course in English. Quite challenging at times, but very rewarding in the end. And to give hubby some competition I recently started a course in creative writing. You never know where that will lead me.
To keep in line with the Dutch guilty conscience I started volunteering at the Valletta food bank to give something back to society. It proved difficult to get into the volunteering scene but in the end I managed.
Unfortunately, just after I started working there Corona messed everything up and the food bank was forced to close the distribution points and find other ways to get the food to those in need. Meanwhile they have reopened and now -after an interval we spend in Holland- I'm working there again. My task is to check of the names of people who come there on the list of people who are known to be eligible for help and to verify what kind of package they're entitled to.
Sounds easy enough, but isn't always so. If I'm lucky I get to read the ID-cards myself, but often enough one of the other volunteers just tells me the -sometimes for me unfamiliar- name, muffled by a face mask. Then I have to find the name on the list quickly en check it, because others are waiting. At least two more volunteers work there on the same shift, handing out the packages to the visitors. When the distribution point opens there already is quite a queue of people waiting, so speed is essential.
In case people aren't on the list because of any kind of misunderstanding or come to pick up a package on behalf of somebody else, we have to ask the acting manager of the distribution point and she decides if and what kind of package they receive. It goes without saying that these are the more time-consuming cases.
Of course, being Dutch I always feel the urge of trying to enhance the proces. That's a typically Dutch trait and can be very annoying for others. But I have learned from past experience that what works in Holland doesn't necessarily work in Malta, so I just go with the flow and try to contribute what I can to society.
Toen we stopten met werken vroeg iedereen wat ga je dan doen? En nu nog vragen sommige mensen ons als we in Nederland zijn wat we dan zoal de hele dag doen. Maltezer zullen je die vraag niet stellen. Die kennen de kunst van het niets doen, wij Nederlanders kunnen nog veel van hen leren.
In het begin van ons verblijf waren we druk bezig met onze huizen te vinden en naar onze zin te verbouwen en in te richten. Pas na een jaar of twee kwam er ruimte om na te denken wat we eens zouden kunnen gaan doen. En dan bedoel ik daarmee een hobby of andere nuttige bezigheid.
Het hangt ervan af wat je onder nuttig verstaat. Want buiten op ons terras een boek lezen met een drankje erbij is heel nuttig voor je geniet gevoel. Maar ook een boodschapje of een huishoudelijk klusje kan erg veel voldoening geven.
We hebben geen enkele moeite om de dag door te komen, het vult zich vanzelf. Er is altijd wel wat te doen in huis of buiten de deur. Echter door de Corona zijn de sociale activiteiten wel sterk verminderd. Soms ook doen we niets nuttigs, maar daar genieten we dan intens van.
Toch hebben we onze bezigheden wel gevonden. Manlief is aan het boeken schrijven geslagen, ikzelf heb een online cursus Engels gedaan, wat pittig was maar wel zijn vruchten afgeworpen heeft. Om niet achter te blijven bij manlief ben ik recent ook met een schrijverscursus begonnen. Wie weet wat er nog in het vat zit.
Om toch ook nog van enig nut voor de maatschappij te zijn ( jawel daar is het Nederlands geweten weer) ben ik gestart bij de Voedselbank in Valletta. Het kostte enige moeite om erbij te komen, maar zeker ook moeite om er bij te blijven.
Ik was goed en wel gestart toen de Corona roet in het eten gooide en de uitgifte locaties gesloten moesten worden. We zouden geïnformeerd worden als die weer open gingen, maar omdat ik maar niets hoorde, heb ik zelf contact gezocht met de manager. Zij vertelde doodleuk dat we al weer enige weken open waren.
Na nog twee keer geweest te zijn, ging ik zelf naar Nederland. Afgesproken werd dat als ik weer terug zou zijn ik contact zou opnemen met haar. Inmiddels ben ik weer gestart onder een nieuwe manager. Mijn taak is op een papier aankruisen wie zijn of haar pakketje komt ophalen en of het een pakket is voor twee of meerdere personen.
Dat is lastiger dan U denken zult. Ik krijg als ik geluk heb zelf een identiteitskaart voor mijn neus ter controle. Dit hangt af van de vrijwilliger, die de klanten opvangt. Anders wordt de naam geroepen en al die vreemde namen door een mondkapje heen aanhoren valt geheel niet mee.
Verder zijn er minimaal twee andere vrijwilligers die de zware pakketten van de grond tillen en aanreiken aan de klant. Tot nu toe steeds andere vrijwilligers meegemaakt, er zit geen logica in.
Als we open gaan staan de klanten al in een grote rij te wachten en is er snelheid geboden.
Soms staan mensen niet op de lijst en willen ze wel een pakket. Dan blijkt dat ze geen verwijzing van een sociaal werker hebben en dus niets mogen krijgen of ze komen namens iemand anders. Er moet dan overlegd worden met de manager ter plekke en zij bepaalt of iemand alsnog een gewoon of binnen- lopers pakket (voor één persoon) krijgt of niet. Dit leidt soms tot lastige situaties.
Als ik zo het hele proces aanzie dan jeuken mijn handen om dingen aan te pakken of te verbeteren. Maar inmiddels heb ik geleerd om het maar gewoon te laten gebeuren en niet te hard van stapel te lopen. Want dat heeft bij mijn vorig vrijwilligerswerk in de gevangenis vermoedelijk averechts gewerkt.
Reactie schrijven