In order to increase recycling rates Malta recently introduced a deposit on plastic, tin and glass beverage holders. Over three hundred reversed vending machines were installed all over the islands. In the town where we live there are two of those. One is in a large supermarket and one is on a public square quite close to our home.
What you do is collect your empty bottles and cans, go to the machine, insert the bottles and cans, then choose to receive a voucher for the total deposit or choose to donate it to a good cause. The voucher you receive can be handed in at any supermarket and will be deducted from your bill.
For restaurants and bars there are separate measures in place, but for now I won't discuss these. The way it works for the general public is as I described above and I feel it works remarkably well. So what we do is collect our bottles and tins and once every so often drag a big plastic bag full off mainly waterbottles to the machine. Most of the time we'll have several dozens of bottles to get rid of.
It's funny actually, as you will guess we're not the only ones wanting to discard the bottles. Last week I went to the machine and joined the cue. There were two people in cue already. One was just finishing up, so the gentleman in front of me started using the machine. Now he had two big black bags full of bottles so I waited patiently. He finished the first bag, started on the next one and then the machine was full.
So I took the bag home again and tried next day. Fortunately they they drive by to empty the machines several times a day. The next day was quite stormy and when I arrived at the machine, there was a cue of three people lining up in front of me. One was finishing up, then there was an elderly lady with a small bag with a few bottles. Then a young man without any bottles I could see, patiently waiting. My lucky day, I thought, this shouldn't take long.
Meanwhile I had to hang on to the bag because the wind was almost blowing it out of my hands. Now it was the elderly lady's turn. She had trouble holding on to het bag while at the same time inserting the bottles. The friendly young man behind her offered a hand. My guess was that he hailed from south-America judging by his looks and he hardly spoke any English. Anyway, he helped the lady get rid of her bottles, printed the vouchers for her and off she went.
He turned around and made a apologetic gesture to me. Turned out he was there to empty the machine. That wasn't at all easy with the wind blowing as strong as it did. He had to unlock and open the doors, take out the large and heavy bags full of crushed plastic bottles, the the smaller bags with the tins, haul them to his car and put empty bags back in.
Then it was my turn. I looked over my shoulder and saw that the cue was quite a bit larger now. But everybody was waiting their turn patiently.
Om haar recycling niveau te verhogen, heeft Malta onlangs statiegeld ingevoerd op glazen en plastic drankflessen en blikjes. Er zijn ruim driehonderd inleverpunten geïnstalleerd over het land. In de plaats waar wij wonen, staan er twee. Eentje in een grote supermarkt en één op een pleintje vlak bij ons in de buurt.
Het werkt een beetje hetzelfde als in Nederland. Flessen erin, bonnetje printen en klaar. Bonnetje inleveren bij de kassa en gaat van de rekening af. Alleen in Malta zijn heel veel kleine supermarktjes, die zelf geen ruimte voor zo'n automaat hebben. Ze staan dus alleen in de grote supermarkten en verder in de openbare ruimte. De bonnetjes zijn gewoon bij alle supermarkten te verzilveren.
Al met al werkt het systeem boven verwachting goed, moet ik zeggen. Dus verzamelen we braaf onze flessen en blikjes en eens in de zoveel tijd slepen we een grote plastic zak mee naar de machine. Het grootste deel daarvan bestaat uit waterflessen, meestal enkele tientallen.
En dat is wel grappig, want we zijn natuurlijk niet de enigen die daar staan met een zak tjokvol flessen. Vorige week ging ik mijn geluk weer eens proberen en sloot achter in de rij aan. Voor mij stonden maar twee mensen. Eentje was bijna klaar, achter hem stond een heer met twee grote grijze vuilniszakken vol lege flessen. Dus wachtte ik geduldig, terwijl de man voor me aan zijn eerste zak begon. Vervolgens begon hij aan nummer twee en toen was de machine vol.
Dus ik weer met mijn zak naar huis. Gelukkig legen ze die machines meerdere keren per dag. De volgende dag maar weer eens proberen, het was behoorlijk aan het stormen inmiddels. Toen ik bij de machine kwam, waren er drie mensen voor mij. De voorste was bijna klaar, achter hem stond een oudere dame met een tas met een paar flessen. Daarachter een jongeman die volgens mij geen flessen bij zich had. Dat zit mee, dacht ik nog, dat moet zo gebeurd zijn.
Ondertussen moest ik de zak stevig vasthouden om te voorkomen dat deze uit mijn handen werd geblazen. Nu was de oudere mevrouw aan de beurt, maar ze had zichtbaar moeite om èn haar tas vast te houden èn de flessen op de band te leggen. De vriendelijke jongeman achter haar bood een helpende hand. Hij leek me Zuid-Amerikaans aan zijn uiterlijk te zien. Hij sprak nauwelijks Engels. Maar goed, hij hielp de dame met haar flessen, printte de bonnetjes voor haar uit en zij kon weer verder.
De jongeman draaide zich om naar mij en maakte een verontschuldigend gebaar. Wat bleek, hij kwam de automaat legen. En dat viel helemaal niet mee met die harde wind. Deuren van slot halen, deuren openmaken, zware zak vol platgestampt plastic eruit sjorren. Daarna twee kleinere zakken met het blik. Alles naar zijn auto slepen en weer verse zakken op hun plaats hangen.
Daarna was ik aan de beurt. Achter me was de rij inmiddels beduidend langer geworden, maar iedereen wachtte geduldig op zijn beurt.
Reactie schrijven