Wide awake I had every opportunity to observe the daily routine on the ward. Visitors went in and out, especially for my Maltese neighbour who didn't speak to much English.
When a group of doctors and nurses gathered around his bed I expected that they were going to see me too. I was wrong, they left without visiting me. A woman remained with my neighbour, apparently explaining him what the doctors had just said.
Meanwhile people stopped by to take my blood pressure and draw some blood. This was done from the arm without the intravenous needle, the why I don't understand.
Just before visiting hours a group of doctors came to see me. After I explained what had happened to me, the senior doctor concluded that this typically was a case for the cardiologist. Pardon me? I was admitted with hart problems to the cardiology ward. She promised to inform the cardiologist, leaving me somewhat stupefied.
Fortunately soon after that hubby stopped by with some snacks, books and a cardigan. Whilst outside it was sweltering hot, the ward was quite cold. The sandwiches hubby brought along sweetened my mood a little because the food had been a little tasteless. I knew that from previous experience, but it was confirmed once more.
Except for the routine checks and the resident assistant who told me he would inform his supervisor, nothing much happened. Knowing that the next day would start early I tried to catch an early night. Despite the noise and several checks I managed that quite well.
On awaking the nurse brought me a cup with medication. Before I could ask what it was she disappeared. After checking I was told it was the same as my own medication, but it was prohibited to take one's own pills.
The doctor's rounds at my neighbour's caused a little of a stir. Lots of yelling, while his wife tried to calm him down. On the top of the altercecation a group of doctors came by to see me. I hardly could hear them over all the noise which caused misunderstandings between us and in the end they left a little irritated.
I too was irritated because I lacked information. So I went to the nurses station to complain. Fair is fair, shortly after the resident assistant came back and explained that they hadn't found anything distressing other than my existing condition. Medication was increased slightly and I was discharged after a confirmation by another doctor, complete with discharge report and another set of experiences.
Klaarwakker had ik alle tijd om te observeren hoe het er op de afdeling toeging. Het was een gaan en komen van mensen, vooral bij mijn buurman, een Maltees, die nauwelijks Engels sprak.
Toen er een groepje dokters en verpleegkundigen zich om zijn bed had verzameld, gewapend met dossier, verwachtte ik dat ze ook wel bij mij langs zouden komen. Dat had ik mis. Ze vertrokken weer zonder wat tegen mij te zeggen.
Bij mijn buurman bleef een vrouw achter, die hem leek uit te leggen wat de dokters gezegd zouden hebben.
Ondertussen werd bij mij nog een aantal keren de bloeddruk opgemeten en er kwam iemand bloed prikken, die dit overigens in mijn linker infuusloze arm deed. Het infuus zit er toch niet voor niets, zou je zeggen.
Vlak voor het bezoekuur kwam er zowaar een groepje dokters, die voor mij kwamen. Nadat ik nogmaals had uitgelegd wat er gebeurd was, sprak de senior-arts de magische woorden uit, dat ik typisch een geval voor de cardioloog was. Eh? Ik lig toch met hartproblemen op de cardiologie afdeling. Hoezo cardioloog? Me enigszins verbijsterd achterlatend, beloofde ze dat ze de cardioloog zou inlichten.
Gelukkig kwam manlief vrij snel na dit voorval en bracht wat leesvoer, etenswaren en een vestje mee. Terwijl buiten de mussen van het dak vielen, was het binnen op zaal hartstikke koud. De airco stond blijkbaar erg hoog. De broodjes die manlief meebracht, vielen ook in goede aarde, want de maaltijden zijn karig en smaakloos. Dat wist ik al, maar werd nog eens bevestigd.
Behalve de standaard controles en het bezoek van de arts assistent , die kwam vertellen dat hij met zijn baas ging overleggen, gebeurde er niets bijzonders meer. Wetende dat de dag weer vroeg zou beginnen, ging ik rond half negen maar een poging doen om te slapen, wat gezien alle herrie om me heen en de diverse controles redelijk gelukt is.
Bij het ontwaken wees een verpleegkundige me op een cupje met medicatie. Voordat ik kon vragen wat dat was, was ze alweer verdwenen. Bij nadere uitleg bleek het om mijn gebruikelijke medicatie te gaan. Ik mocht mijn eigen meegenomen pillen niet meer innemen. Altijd goed om duidelijkheid te krijgen, dat blijkt maar weer.
De grote visite bij mijn buurman verliep nogal tumulteus. Een hoop geschreeuw, waarbij zijn vrouw hem moest sussen. Net op het hoogtepunt van het lawaai, kwam er ook een groepje artsen voor mij. Ik verstond hen slecht, gaf vaak de verkeerde antwoorden, met als gevolg dat zij snel weer vertrokken, duidelijk geërgerd.
Ook bij mij waren er irritaties, zo wist ik nog niets. Ik ging mijn beklag doen bij de verpleegkundige balie, en eerlijk is eerlijk, vrij snel daarna kwam de arts assistent terug om duidelijk uit te leggen dat er verder niets bijzonders was gevonden, behalve dan de al bekende kwaal en dat er besloten was de medicatie wat op te hogen.
Nadat in de loop van de middag dit door een andere arts bevestigd werd en ik de ontslagbrief aangereikt kreeg, mocht ik weer naar huis, Een ervaring rijker.
Reactie schrijven