First of all let me apologize for the delay of this blogpost. It has been over two months since our last one. And the excuse is a lame one; lack of time. So how can it be that two pre-pensioners do not have enough time?
When we're in the Netherlands, we are always very busy. The first couple of weeks tend to be filled by all kinds of appointments. Doctors, dentist, all sorts of errands to run. Then comes the period filled with visiting relatives and friends. If people know we're there, we get a lot of invitations. Come over for lunch, for coffee, for dinner, for drinks. Very pleasant, but needs a lot of planning and travel time. Plus it wears you out in the end.
For example, we always plan a trip to the West to visit friends and family over there. We always stay in a hotel for a couple of days and cluster our activities there as well as possible. This time we had to split our stay there in two because I had an important hospital appointment in the North. Impossible to reschedule that of course.
But in and around the house there's always more than enough to do too. Hubby has been busy for our Owners Association. Digitising the accounts, updating the multi-year maintenance plan, preparing the annual meeting et cetera. And of course, when people now we're there, they'll come up with ideas, pose questions or just come over for a cup of tea.
And when we are looking forward to a nice quiet day at home, something always comes up. Sounds like complaining, but isn't meant that way. I'm just trying to paint the picture of the opposites. When in Malta I tend to find it too quiet and sometimes boring, whereas in The Netherlands it 's too busy and hectic for me. Makes you wonder if it could have something too do with the countries.
When in The Netherlands it's hard to keep our Maltese pace. So I hardly got around to writing and reading at all. And we only take one laptop and leave the other one in Malta. But that's not much of an excuse either.
Meanwhile we got back to Malta and are trying to regain our slower pace. You have to, because it's thirty degrees over here every single day now. Nevertheless it takes a couple of days to 'throttle back'.
We were happy NOT to find a cockroach invasion when we got home. Just before we left, we thought we spotted something looking very much like these bugs. Squashed it of course, but you never know if there aren't any more. And given a few weeks alone there may be an entire army waiting for you.
Less pleasant was the fact that some amateur tried to break in to our home. There had obviously been an attempt to forcefully open one of our back windows. By the looks of it they used a screwdriver but the window didn't give way. The only thing they achieved was a slightly upset bug screen rail, which was easy to fix. But it's a discomforting idea and it could have been anyone of course.
During the next couple of weeks we will be enjoying the weather and the al fresco breakfast and dining. And we'll keep very quiet. Except for the blog of course. No more excuses.
Laat ik beginnen met excuses maken, er zit ruim 2 maanden tussen dit blog en de vorige. En het excuus is vrij slap, geen tijd. Hoe kan het nu dat twee pre-pensionados geen tijd hebben?
Als we in Nederland zijn, hebben we het hartstikke druk. De eerste weken worden gevuld met dokters- en tandartsbezoek en regeldingen. Daarna beginnen de afspraken met vrienden, familie en andere uitjes. Als mensen weten dat je er bent, maken ze er ook gebruik van. Erg leuk allemaal, maar soms lastig in te plannen en knap vermoeiend.
Zo maken we ook iedere keer een tocht naar het 'westen'. We verblijven dan een paar dagen in een hotel, om van daar uit alle sociale activiteiten in de omgeving af te gaan. Dit keer moest het in tweeën, omdat er een voor mij erg belangrijk ziekenhuisbezoek in het noorden gepland stond. Dat is uiteraard niet te verzetten.
Maar ook in huis zelf was er genoeg te doen. Manlief was erg druk voor de Vereniging van Eigenaren, administratie moest gedigitaliseerd, een meerjarig onderhoudsplan gemaakt ed. En ook hier geldt: als je er bent, klampen mensen je eerder aan met vragen of ideeën, maar ook komen ze gewoon voor de gezelligheid een kopje thee drinken.
Als we dachten dat we een rustige dag zouden hebben, kwam er altijd wel wat tussen. Dit klinkt klagerig, zo is het niet bedoeld. Ik probeer alleen de tegenstelling aan te geven. In Malta vind ik het vaak te saai en te stil, maar in Nederland te druk en hectisch. Zou dit ook met het land te maken hebben, kun je je afvragen?
Het maakt het in Nederland lastig om het ritme wat we in Malta hebben, vol te houden. Er is dus niets gekomen van schrijven en zelfs weinig van lezen. We hebben ook maar één computer in Nederland, de andere laten we achter als we vertrekken. Een waterig aftreksel excuus, ook deze.
Inmiddels zijn we terug in Malta en proberen we weer ons vertrouwde ritme terug te vinden. De overgang van temperatuur, het is hier tegen de 30 graden, dwingt je ook wel om een stapje terug te doen. Toch kost het altijd wel een paar dagen om om te schakelen.
We waren in ieder geval blij dat we geen kakkerlakken aantroffen bij thuiskomst. Vlak voor vertrek hadden we weer iets rond zien kruipen, wat verdacht veel op die beesten leek. En je weet nooit of je ze allemaal naar de dierenhemel hebt gestuurd. Als er achtergebleven zijn, zijn een paar weken ruim voldoende om een heel leger van die insecten aan te treffen.
Minder blij waren we met de poging tot inbraak. Nou ja, poging, het was erg amateuristisch. Iemand had met een schroevendraaier geprobeerd de sponning van het achterraam op ons plaatsje te forceren en op die manier binnen te komen. Het stelde niet veel voor, slechts een klein hoekje was uit het lood en was makkelijk te herstellen. Alleen het idee is niet zo prettig.
En de dader kan natuurlijk iedereen zijn.
De komende weken gaan we nog heerlijk genieten van het lekkere weer en het buiten eten. En het vooral erg rustig houden. Dat wil niet zeggen, dat er geen tijd meer is voor ons blog. Geen excuses meer.
Reactie schrijven